A-40 KT: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
strona popularnego serwisu internetowego to nie rzeczowy portal o takiej tematyce - informacje tam zawarte są skopiowane z innych źródeł
Znacznik: Anulowanie edycji
Anulowanie wersji 67061842 autorstwa 185.135.2.189 (dyskusja): proszę o zastąpienie lepszymi źródłami
Znacznik: Anulowanie edycji
Linia 81: Linia 81:
== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
* {{cytuj książkę|imię = Tadeusz |nazwisko = Królikiewicz|tytuł = Szybowce transportowe|wydawca = Wydawnictwo MON|rok = 1985|miejsce = Warszawa|strony = 24, 30-31|isbn = 83-11-07162-4}}
* {{cytuj książkę|imię = Tadeusz |nazwisko = Królikiewicz|tytuł = Szybowce transportowe|wydawca = Wydawnictwo MON|rok = 1985|miejsce = Warszawa|strony = 24, 30-31|isbn = 83-11-07162-4}}

== Linki zewnętrzne ==
* [https://tech.wp.pl/niezwykla-bron-a-40-kt-radziecki-czolg-ktory-naprawde-latal,6712625492953824a Niezwykła broń. A-40 KT – radziecki czołg, który naprawdę latał]


[[Kategoria:Czołgi latające]]
[[Kategoria:Czołgi latające]]

Wersja z 18:51, 4 maj 2022

A-40 KT
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Konstruktor

Oleg Antonow

Typ

czołg latający

Konstrukcja

dwupłat o konstrukcji drewnianej

Załoga

2

Historia
Data oblotu

2 sierpnia 1942

Wycofanie ze służby

1942

Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość

12,86 m

Długość

11,49 m

Powierzchnia nośna

85,80 m²

Masa
Własna

2320 kg

Startowa

4500 kg

Osiągi
Prędkość przelotowa

140 km/h

Prędkość minimalna

110 km/h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 czołg T-60
Użytkownicy
ZSRR
Rzuty
Rzuty samolotu

A-40 KTradziecki szybowiec wojskowy typu czołg latający z okresu II wojny światowej.

Historia

W 1941 roku konstruktor Oleg Antonow opracował oryginalny szybowiec, który miał służyć do transportu czołgów dla oddziałów powietrznodesantowych. Szybowiec miał być holowany do rejonu desantowania za linią frontu i tam wyczepiany z holu. Po wylądowaniu i zdjęciu konstrukcji szybowca czołg był gotowy do walki.

Szybowiec ten, który otrzymał oznaczenie A-40 KT (skrót KT pochodzi od słów Крылья танка – Skrzydlaty czołg) i został zabudowany na lekkim czołgu T-60. Miał konstrukcję drewnianą i był dwupłatowy, co było ewenementem. Miejsce kierowcy czołgu było równocześnie kabiną szybowca. Konstrukcja kryta była płótnem.

Prototyp został zbudowany w kwietniu 1942 roku, a następnie od 7 sierpnia 1942 roku poddany badaniom w Instytucie Lotniczym w Moskwie. Oblot szybowca odbył się w dniu 2 września 1942 roku, pilotował go pilot doświadczalny Siergiej Anochin, a jako samolotu holującego użyto samolotu bombowego TB-3. W czasie tej próby szybowiec prawidłowo zachowywał w locie, ale silniki samolotu holującego zaczęły się przegrzewać. Nastąpiło więc wcześniejsze wyczepienie szybowca. Pilot szybowca w czasie podchodzenia do lądowania uruchomił silnik, a następnie gąsienice czołgu, a tuż przed samym lądowaniem zwiększył prędkość gąsienic, tak że osiągnęły zbliżoną prędkość do prędkości lądowania. Szybowiec wylądował prawidłowo. W czasie tej próby dokonano także demontażu konstrukcji szybowca z czołgu.

Pomimo że zarówno wcześniejsze badania oraz próbny lot potwierdził, że zarówno konstrukcja szybowca, jak i jego obsługa spełnia wymogi, zaprzestano dalszych prac nad nim wobec braku samolotów, które byłyby w stanie być samolotami holującymi taki szybowiec.

Opis konstrukcji

Szybowiec A-40 KT był dwupłatem o konstrukcji drewnianej, kryty płótnem. Konstrukcja została zabudowana na czołgu lekkim T-60, który stanowił jednocześnie kadłub z kabiną załogi i podwozie. W locie czołg miał działo obrócone do tyłu – cięgła sterujące były połączone z lufą działa, sterowanie szybowcem odbywało się za pomocą mechanizmu kierunkowego i podnoszenia działa. Komorę płatów usztywniono rozpórkami i linkami. Kadłub był dwubelkowy, a belki miały konstrukcję skrzynkową. Szybowiec miał zdwojone usterzenie pionowe i poziome.

Bibliografia

  • Tadeusz Królikiewicz: Szybowce transportowe. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1985, s. 24, 30-31. ISBN 83-11-07162-4.

Linki zewnętrzne