Ośrodek międzygalaktyczny: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m kat. |
|||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{źródła}} |
|||
⚫ | Ośrodek międzygalaktyczny to niezwykle rozrzedzona materia wypełniająca przestrzeń pomiędzy galaktykami. Średnie gęstości ośrodka międzygalaktycznego są nieporównywalnie mniejsze do gęstości plazmy osiągalnej w laboratoryjnej [[próżnia|próżnii]]. Materia ośrodka międzygalaktycznego jest bardzo niejednorodna i silnie zjonizowana aż do odległości kosmologicznych odpowiadających [[przesunięcie ku czerwieni|przesunięciu ku czerwieni]] około 6. |
||
⚫ | '''Ośrodek międzygalaktyczny''' to niezwykle rozrzedzona materia wypełniająca przestrzeń pomiędzy galaktykami. Średnie gęstości ośrodka międzygalaktycznego są nieporównywalnie mniejsze do gęstości plazmy osiągalnej w laboratoryjnej [[próżnia|próżnii]]. Materia ośrodka międzygalaktycznego jest bardzo niejednorodna i silnie zjonizowana aż do odległości kosmologicznych odpowiadających [[przesunięcie ku czerwieni|przesunięciu ku czerwieni]] około 6. |
||
Własności ośrodka międzygalaktycznego można badać przede wszystkim w oparciu o wpływ, jaki ma istnienie tego ośrodka na promieniowanie docierające do nad od odległych obiektów, takich jak [[kwazar|kwazary]] czy [[rozbłysk gamma|rozbłyski gamma]]. Udaje się także obserwować emisję tego ośrodka pochodzącą z obszarów o większej niż typowo gęstości. |
Własności ośrodka międzygalaktycznego można badać przede wszystkim w oparciu o wpływ, jaki ma istnienie tego ośrodka na promieniowanie docierające do nad od odległych obiektów, takich jak [[kwazar|kwazary]] czy [[rozbłysk gamma|rozbłyski gamma]]. Udaje się także obserwować emisję tego ośrodka pochodzącą z obszarów o większej niż typowo gęstości. |
||
Linia 5: | Linia 7: | ||
Największe zgęszczenia ośrodka międzygalaktycznego obserwujemy w bogatych [[gromada galaktyk|gromadach galaktyk]]. Ośrodek międzygalaktyczny osiąga tam gęstości nawet kilkaset razy większe od średniej gęstości materii we Wszechświecie i wypełnia przestrzeń między galaktykami, otaczając też całą gromadę. Temperatura tej plazmy jest bardzo wysoka, około 10<sup>8</sup> K, plazma jest praktycznie całkowicie zjonizowana i świeci w zakresie promieniowania rentgenowskiego. |
Największe zgęszczenia ośrodka międzygalaktycznego obserwujemy w bogatych [[gromada galaktyk|gromadach galaktyk]]. Ośrodek międzygalaktyczny osiąga tam gęstości nawet kilkaset razy większe od średniej gęstości materii we Wszechświecie i wypełnia przestrzeń między galaktykami, otaczając też całą gromadę. Temperatura tej plazmy jest bardzo wysoka, około 10<sup>8</sup> K, plazma jest praktycznie całkowicie zjonizowana i świeci w zakresie promieniowania rentgenowskiego. |
||
Poza gromadami galaktyk ośrodek jest rzadszy i ma temperaturę niższą, typowo 10<sup>5</sup> – 10 |
Poza gromadami galaktyk ośrodek jest rzadszy i ma temperaturę niższą, typowo 10<sup>5</sup> – 10<sup>7</sup> K, i jest nazywany ośrodkiem „ciepłym” (ang. Warm-Hot Intergalactic Medium, w skrócie WHIM), istnieją też jeszcze chłodniejsze obłoki czy filamenty gazu. Obecność tych chłodniejszych obłoków zaznacza się wyraźnie w widmach promieniowania odległych kwazarów. Ponieważ wodór w tych obłokach nie jest całkowicie zjonizowany, w promieniowaniu kwazarów pojawiają się wąskie linie absorpcyjne, głównie związane z linią Lyman_alpha wodoru. Im bardziej odległy kwazar, tym więcej obłoków jest na linii widzenia pomiędzy nami i kwazarem, i w widmie kwazara pojawia się wtedy cały las linii, stąd zjawisko nazywane jest „lasem Lymana”. Linia odpowiadająca poszczególnym obłokom pojawia się w innej części widma kwazara (im bliżej jest obłok, tym linia mniej przesunięta ku czerwieni) ze względu na kosmologiczna ekspansję Wszechświata. Dla kwazarów o przesunięciu ku czerwieni ponad 6 zjawisko praktycznie uniemożliwia badanie pewnej części widma promieniowania kwazara. |
||
Wysoka temperatura ośrodka międzygalaktycznego, znacznie wyższa niż temperatura promieniowania tła wypełniającego Wszechświat, jest wynikiem procesu formowania się niejednorodności w rozkładzie materii, w tym galaktyk i gwiazd. Materia opadająca na centrum grawitacyjne gromady galaktyk rozgrzewa się w wyniku procesu dyssypacji energii potencjalnej. Do podgrzania ośrodka międzygalaktycznego przyczyniły się też kwazary i młode galaktyki o silnej aktywności gwiazdotwórczej, które są silnymi źródłami promieniowania nadfioletowego, a także energetycznych cząstek Nie wykluczony jest udział hipotetycznych masywnych gwiazd III populacji. |
Wysoka temperatura ośrodka międzygalaktycznego, znacznie wyższa niż temperatura promieniowania tła wypełniającego Wszechświat, jest wynikiem procesu formowania się niejednorodności w rozkładzie materii, w tym galaktyk i gwiazd. Materia opadająca na centrum grawitacyjne gromady galaktyk rozgrzewa się w wyniku procesu dyssypacji energii potencjalnej. Do podgrzania ośrodka międzygalaktycznego przyczyniły się też kwazary i młode galaktyki o silnej aktywności gwiazdotwórczej, które są silnymi źródłami promieniowania nadfioletowego, a także energetycznych cząstek Nie wykluczony jest udział hipotetycznych masywnych gwiazd III populacji. |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Astrofizyka]] |
Wersja z 21:07, 5 lut 2008
Ośrodek międzygalaktyczny to niezwykle rozrzedzona materia wypełniająca przestrzeń pomiędzy galaktykami. Średnie gęstości ośrodka międzygalaktycznego są nieporównywalnie mniejsze do gęstości plazmy osiągalnej w laboratoryjnej próżnii. Materia ośrodka międzygalaktycznego jest bardzo niejednorodna i silnie zjonizowana aż do odległości kosmologicznych odpowiadających przesunięciu ku czerwieni około 6.
Własności ośrodka międzygalaktycznego można badać przede wszystkim w oparciu o wpływ, jaki ma istnienie tego ośrodka na promieniowanie docierające do nad od odległych obiektów, takich jak kwazary czy rozbłyski gamma. Udaje się także obserwować emisję tego ośrodka pochodzącą z obszarów o większej niż typowo gęstości.
Największe zgęszczenia ośrodka międzygalaktycznego obserwujemy w bogatych gromadach galaktyk. Ośrodek międzygalaktyczny osiąga tam gęstości nawet kilkaset razy większe od średniej gęstości materii we Wszechświecie i wypełnia przestrzeń między galaktykami, otaczając też całą gromadę. Temperatura tej plazmy jest bardzo wysoka, około 108 K, plazma jest praktycznie całkowicie zjonizowana i świeci w zakresie promieniowania rentgenowskiego.
Poza gromadami galaktyk ośrodek jest rzadszy i ma temperaturę niższą, typowo 105 – 107 K, i jest nazywany ośrodkiem „ciepłym” (ang. Warm-Hot Intergalactic Medium, w skrócie WHIM), istnieją też jeszcze chłodniejsze obłoki czy filamenty gazu. Obecność tych chłodniejszych obłoków zaznacza się wyraźnie w widmach promieniowania odległych kwazarów. Ponieważ wodór w tych obłokach nie jest całkowicie zjonizowany, w promieniowaniu kwazarów pojawiają się wąskie linie absorpcyjne, głównie związane z linią Lyman_alpha wodoru. Im bardziej odległy kwazar, tym więcej obłoków jest na linii widzenia pomiędzy nami i kwazarem, i w widmie kwazara pojawia się wtedy cały las linii, stąd zjawisko nazywane jest „lasem Lymana”. Linia odpowiadająca poszczególnym obłokom pojawia się w innej części widma kwazara (im bliżej jest obłok, tym linia mniej przesunięta ku czerwieni) ze względu na kosmologiczna ekspansję Wszechświata. Dla kwazarów o przesunięciu ku czerwieni ponad 6 zjawisko praktycznie uniemożliwia badanie pewnej części widma promieniowania kwazara.
Wysoka temperatura ośrodka międzygalaktycznego, znacznie wyższa niż temperatura promieniowania tła wypełniającego Wszechświat, jest wynikiem procesu formowania się niejednorodności w rozkładzie materii, w tym galaktyk i gwiazd. Materia opadająca na centrum grawitacyjne gromady galaktyk rozgrzewa się w wyniku procesu dyssypacji energii potencjalnej. Do podgrzania ośrodka międzygalaktycznego przyczyniły się też kwazary i młode galaktyki o silnej aktywności gwiazdotwórczej, które są silnymi źródłami promieniowania nadfioletowego, a także energetycznych cząstek Nie wykluczony jest udział hipotetycznych masywnych gwiazd III populacji.