Eugeniusz Grandowski

Eugeniusz Florentinus Grandowski (ur. 17 października 1865 w Oświęcimiu, zmarł 4 marca 1944 w Przemyślu) - generał major Cesarskiej i Królewskiej armii, generał brygady Wojska Polskiego.

Młodość, służba w austriackiej armii

Pochodził z rodziny urzędniczej. Syn Jana i Józefy z domu Stępińskiej. W 1884 roku ukończył gimnazjum realne w Bielsku, następnie edukował się w Akademii Wojskowo-Technicznej w Wiedniu. W armii austriackiej od 18 sierpnia 1887 roku. Piastował tam m.in. funkcję przy komendzie artylerii w Wiedniu (1904-1908). Od 1 października 1909 roku przydzielony do komendy 10 Korpusu w Przemyślu. W kwietniu 1914 roku został komendantem 10 pułku haubic polowych. Uczestniczył w walkach jako komendant 30 pułku armat polowych. Początkowo brał udział w działaniach wojennych na Lubelszczyźnie. Następnie na przełomie lat 1914/15 w walkach w Karpatach. Brał udział m.in. w bitwie pod Gorlicami, walkach w okolicach Twierdzy Przemyśl, ofensywie na Łuck i Równe, walkach w okolicach Rarańczy. W 1916 roku przeniesiony na front włoski, komendant 3 brygady artylerii polowej. W armii austriackiej służył do 3 listopada 1918 roku dochodząc do stopnia generała majora.

Służba w WP, późniejsze losy

30 grudnia 1918 roku zgłosił się do WP, 20 stycznia 1919 roku zaliczony został do rezerwy WP. 8 marca 1919 roku mianowany kwatermistrzem Dowództwa Wschód. Następnie od lipca 1919 roku przez krótki czas służył w Armii Hallera, potem został mianowany inspektorem jednostek artylerii. Od września 1920 do kwietnia 1921 roku komendant Centrum Wyszkolenia 4 Armii w Kobryniu. 1 maja 1921 roku przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Przemyślu, gdzie zmarł.

Bibliografia

• Konopczyński Władysław, Polski słownik biograficzny, Tom 8, Polska Akademia Umiejętności, Polska Akademia Nauk, 1960.
• Stawecki Piotr, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994.