Antoni Zięba (pedagog): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Życiorys: rozwinięcie
m →‎Życiorys: rozwinięcie
Linia 29: Linia 29:
Funkcję tę pełnił do wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]], kiedy został zmobilizowany do dowodzenia transportem amunicji na front.
Funkcję tę pełnił do wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]], kiedy został zmobilizowany do dowodzenia transportem amunicji na front.
Po wykonaniu zadania został wzięty do niewoli przez żołnierzy [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]], z której udało mu się uciec.
Po wykonaniu zadania został wzięty do niewoli przez żołnierzy [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]], z której udało mu się uciec.
Wrócił wtedy do Brześcia i z rodziną przeniósł się do Warszawy…{{odn|Barycka|Kosmulska|Lewańska|Bednarek|1996|s=20–22}}
Wrócił wtedy do Brześcia i z rodziną przeniósł się do Warszawy.
Tam w porozumieniu z [[Delegatura Rządu na Kraj|Delegaturą Rządu Emigracyjnego na Kraj]] organizował tajne nauczanie.
Jako członek [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]] brał udział w [[powstanie warszawskie|powstaniu warszawskim]]…{{odn|Barycka|Kosmulska|Lewańska|Bednarek|1996|s=20–22}}


== Przypisy ==
== Przypisy ==

Wersja z 23:29, 19 wrz 2021

Antoni Zięba
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 maja 1894
Gołonóg

Data śmierci

2 października 1986

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości[1]Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)[2]Odznaka Honorowa Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego[3]

Antoni Zięba (ur. 12 maja 1894 w Gołonogu (obecnie dzielnica Dąbrowy Górniczej)[1][4], zm. 2 października 1986[5][4]) – pedagog, nauczyciel, organizator oświaty. W latach 1924–1936 dyrektor Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. Romualda Traugutta w Dąbrowie Górniczej[6]. Założyciel i pierwszy dyrektor III Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu w latach 1946–1965.

Życiorys

Urodził się w 1894 w Gołonogu (obecnie dzielnica Dąbrowy Górniczej), gdzie ukończył szkołę powszechną. W wieku 17 lat dostał się do trzyletniego Seminarium Nauczycielskiego w Jędrzejowie. Po jego ukończeniu działał w podziemnej organizacji wojskowej. W roku 1919 podjął pracę w preparandzie nauczycielskiej w Dąbrowie Górniczej. Niedługo potem wziął udział w kampanii 1920 roku w wojnie z bolszewikami. W 1921 wziął ślub z Marylą Ruskówną, z którą pracował w preparandzie. W 1924 ukończył studia z polonistyki w Państwowym Instytucie Nauczycielskim w Warszawie i podjął się zorganizowania od podstaw Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. Romualda Traugutta w Dąbrowie Górniczej. W roku 1931 podjął, a dwa lata później ukończył, studia psychologiczno-pedagogiczne w Genewskim Instytucie Pedagogicznym J.J. Rousseau. Po likwidacji seminarium nauczycielskiego w 1936 roku został mianowany wizytatorem wydziału szkolnictwa powszechnego w Kuratorium Okręgu Szkolnego w Brześciu[6]. Funkcję tę pełnił do wybuchu II wojny światowej, kiedy został zmobilizowany do dowodzenia transportem amunicji na front. Po wykonaniu zadania został wzięty do niewoli przez żołnierzy Armii Czerwonej, z której udało mu się uciec. Wrócił wtedy do Brześcia i z rodziną przeniósł się do Warszawy. Tam w porozumieniu z Delegaturą Rządu Emigracyjnego na Kraj organizował tajne nauczanie. Jako członek Armii Krajowej brał udział w powstaniu warszawskim[7]

Przypisy

Bibliografia


Kategoria:Urodzeni w 1894 Kategoria:Zmarli w 1986 Kategoria:Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej Kategoria:Powstańcy warszawscy Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Niepodległości Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie) Kategoria:Odznaczeni Odznaką Honorową Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego