Nasciturus: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m kat. |
m robot dodaje: it:Posizione giuridica del concepito |
||
Linia 12: | Linia 12: | ||
[[es:Nasciturus]] |
[[es:Nasciturus]] |
||
[[fr:Nasciturus]] |
[[fr:Nasciturus]] |
||
[[it:Posizione giuridica del concepito]] |
|||
[[ru:Nasciturus]] |
[[ru:Nasciturus]] |
||
[[sr:Фикција о насцитурусу]] |
[[sr:Фикција о насцитурусу]] |
Wersja z 20:47, 28 lis 2007
Nasciturus (łac. "mający się urodzić") - dziecko poczęte, ale jeszcze nie narodzone. Nasciturus w prawie rzymskim miał warunkową zdolność prawną, tzn. mógł być podmiotem praw i obowiązków jednocześnie sam nie mogąc (ze zrozumiałych względów) zaciągać zobowiązań pod warunkiem że urodził się żywy (ochrona dziecka poczętego a nie narodzonego miała i ma zastosowanie głównie w prawie spadkowym, gdzie dziecko takie może dziedziczyć). Zastosowanie ma tu paremia: nasciturus pro iam nato habetur, quotiens de commodis eius agitur - "dziecko poczęte uważa się za już narodzone, o ile chodzi o korzyści dla niego" (fikcja prawna). Dla ochrony jego praw można było powołać specjalnego kuratora (curator ventris).
W prawie polskim instytucję nasciturusa przewiduje w szczególności prawo spadkowe (kodeks cywilny): Art. 927.§ 2. (...) dziecko w chwili otwarcia spadku już poczęte może być spadkobiercą, jeżeli urodzi się żywe - jest to instytucja nascitursa funkcjonująca tak samo jak w prawie rzymskim. A więc jest to wyjątek od ogólnie przyjętej zasady kodeksu cywilnego, że: Każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną (Art.8 § 1).