Sonatina: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 17:16, 5 kwi 2008

Sonatina - forma muzyczna, krótka, miniaturowa sonata. Posiada budowę dwuczęściową, z której pierwsza utrzymana jest w formie sonatowej. Zwykle A + B + C.

A - ekspozycja - ok 16 taktów
B - przetworzenie - ok 8 taktów
C - repryza - ok 16 taktów

Jak wiele terminów muzycznych, sonatina jest używana niekonsekwentnie. W najpopularniejszym znaczeniu jest to krótka, łatwa sonata dla studentów, taka jak sonatina Clementiego. Jakkolwiek, nie wszystkie sonatiny nie są wymagające pod względem technicznym, chociażby wirtuozowskie sonatiny Busoniego tudzież Alkana oraz Sonatina Ravela, której tytuł zwraca uwagę na jej neoklasyczną jakość. Z drugiej strony, niektóre sonaty mogły by być nazwane sonatinami, chociażby te Beethovenowskie z op 49 zatytułowane przez kompozytora „Dwie Łatwe Sonaty na Pianino” zawierają jedynie dwie krótkie części, allegro sonatowe tudzież krótkie rondo lub menuet, wszystkie w możliwości średnio-zaawansowanego studenta. Inne prace nazywane oczywiście „Sonatina” są przypisywane Beethovenowi, jak Sonatina F-dur, jakkolwiek. W ogóle, sonatina powinna mieć jedna lub więcej wymienionych cech: krótkość, mniej części niźli cztery w późnoklasycznej sonacie; prostota techniczna; lżejszy, mniej poważny charakter; tudzież (w muzyce postromantycznej) neoklasyczny styl lub nawiązanie do muzyki wcześniejszej. Pierwsza (lub jedyna) część jest zazwyczaj skrócona forma sonatowa, z małym lub żadnym rozwinięciem tematów. Z tego powodu, sonatina jest czasem definiowana, szczególnie w brytyjskiej wersji języka, jako krótka forma sonatowa, w której sekcja rozwinięciowa jest jedynie formalnością, lub jej nie ma: po ekspozycji wchodzi krótki pasaż mostowy modulujący do tonacji wyjściowej do repryzy.

@@ Linia 4: / Linia 4: @@
 *C - [[repryza]] - ok 16 taktów
+Jak wiele terminów muzycznych, sonatina jest używana niekonsekwentnie. W najpopularniejszym znaczeniu jest to krótka, łatwa sonata dla studentów, taka jak sonatina Clementiego. Jakkolwiek, nie wszystkie sonatiny nie są wymagające pod względem technicznym, chociażby wirtuozowskie sonatiny Busoniego tudzież Alkana oraz Sonatina Ravela, której tytuł zwraca uwagę na jej neoklasyczną jakość. Z drugiej strony, niektóre sonaty mogły by być nazwane sonatinami, chociażby te Beethovenowskie z op 49 zatytułowane przez kompozytora  „Dwie Łatwe Sonaty na Pianino” zawierają jedynie dwie krótkie części, allegro sonatowe tudzież krótkie rondo lub menuet, wszystkie w możliwości średnio-zaawansowanego studenta. Inne prace nazywane oczywiście „Sonatina” są przypisywane Beethovenowi, jak Sonatina F-dur, jakkolwiek.
-Sonatina napisana jest zwykle w celach dydaktycznych, jest wykorzystywana w szkolnictwie muzycznym I stopnia (np. utwory [[Muzio Clementi|Muzia Clementiego]], [[Ignaz Pleyel|Ignacego Pleyela]], [[Friedrich Kuhlau|Friedricha Kuhlaua]]), lecz istnieją sonatiny o wybitnych walorach artystycznych. Do najbardziej znanych twórców sonatiny artystycznej należą: [[Franz Schubert]], [[Claude Debussy]] i [[Maurice Ravel]].
+W ogóle, sonatina powinna mieć jedna lub więcej wymienionych cech: krótkość, mniej części niźli cztery w późnoklasycznej sonacie; prostota techniczna; lżejszy, mniej poważny charakter; tudzież (w muzyce postromantycznej) neoklasyczny styl lub nawiązanie do muzyki wcześniejszej.
+Pierwsza (lub jedyna) część jest zazwyczaj skrócona forma sonatowa, z małym lub żadnym rozwinięciem tematów. Z tego powodu, sonatina jest czasem definiowana, szczególnie w brytyjskiej wersji języka, jako krótka forma sonatowa, w której sekcja rozwinięciowa jest jedynie formalnością, lub jej nie ma: po ekspozycji wchodzi krótki pasaż mostowy modulujący do tonacji wyjściowej do repryzy.
 [[Kategoria:Miniatury (formy muzyczne)]]