Gimnastyka sportowa

Gimnastyka sportowa (łac. gymnos - nagi) jest jedną z odmian gimnastyki, z tradycjami sięgającymi starożytności.

Początkowo gimnastyka służyła do harmonijnego rozwoju ciała i osiągania sprawności fizycznej. Z czasem stała się dyscypliną sportową. Już od pierwszych igrzysk stała się dyscypliną olimpijską. Nigdy nie wykluczono jej z programu, choć ulegała znacznym modyfikacjom. Pomysłodawcą i twórcą zasad wychowania fizycznego był Szwajcar Johann Heinrich Pestalozzi (1746-1827). Uznaje się go za ojca nowoczesnej gimnastyki. Gimnastykę jako sport wyczynowy zaczęto traktować od ok. połowy XIX wieku. Jej szybki rozwój nastąpił po II wojnie światowej, głównie dzięki zawodnikom ZSRR. Gimnastyka sportowa znalazła się w programie igrzysk olimpijskich w Atenach w 1896. Rok wcześniej zorganizowano pierwsze mistrzostwa świata; mistrzostwa Europy są rozgrywane od 1957.

Punktowanie

Punktację poszczególnych ćwiczeń prowadzi się wg dość skomplikowanego systemu. Zespół sędziowski to sędziowie "A" oraz "B". W zaleźności od rangi zawodów i moźliwości organizatora, liczba sędziów jest róźna, jednak na zawodach rangi światowej liczy dwóch sędziów A (A1-kordynator/arbiter + A2), którzy ustalają wartość ćwiczenia oraz 6 sędziów B - których głównym zadaniem jest liczenie i wycena błędów. Sędzia główny (A1) rozwiązuje równieź przypadki sporne. Aby ustalić notę końcową, od wartości układu - obliczonej przez sędziów "A" odejmuje się średnią błędów obliczonych przez 4 sędziów "B" - odrzuca się najniższą i najwyższą ocenę, Jeśli różnica między środkowymi notami jest zbyt duża, arbitrowie powinni ją zmodyfikować. W przypadku dalszej znacznej różnicy, sędzia główny moźe zmodyfikować sporne oceny. Ćwiczenia ruchowe są oficjalnie podzielone wg stopnia trudności. Ocena sędziów bywa kształtowana na podstawie presji publiczności, fascynacji utytułowanymi mistrzami, układami między krajami, kolejnością występowania zawodników. Dlatego też klasyfikacje w gimnastyce nie zawsze są do końca sprawiedliwe. Zdarzają się też przekupstwa sędziów.

Zestawienie ćwiczeń

Podczas zawodów gimnastycznych mężczyźni muszą wykonać sześć ćwiczeń, kobiety - cztery. Zawody rozgrywane są we każdej konkurencji oddzielnie oraz w wieloboju. W obu przypadkach - indywidualnie i drużynowo.

Wspólne dla obu grup są dwa ćwiczenia:

• ćwiczenie wolne
• skok przez stół gimnastyczny

Konkurencje tylko dla mężczyzn:

• koń z łękami
• kółka
• poręcze
• drążek

Konkurencje tylko dla kobiet:

• poręcze asymetryczne
• równoważnia

W każdej dyscyplinie gimnastycznej istnieją ćwiczenia podstawowe, tak zwane obowiązkowe, które musi wykonać każdy zawodnik. Łącząc je i mieszając, zawodnik tworzy własny program ćwiczeń.

Ćwiczenia wolne

W ćwiczeniu wolnym przyrządem jest mata w kształcie kwadratu o boku 14 m, którą wykonuje się z kilku warstw drewnianej sklejki, pokrytych gumową pianką. Aby ćwiczenie wolne było pełne, powinno odbywać się na całej przestrzeni maty, sprawiać wrażenie harmonii i rytmiki.

Ćwiczenie mężczyzn

Mężczyźni prezentują swoje układy bez podkładu muzycznego. Ich występy obowiązkowo zawierają ćwiczenia siłowe (np. pozycja równowagi na jednej nodze i rękach) umieszczone w dowolnie wybranym przez zawodnika momencie programu.

Skok stół gimnastyczny

W wieloboju skacze się dwa skoki (z tego jeden liczy się do finału), w finale skacze się również dwa skoki, liczy się tu średnia skoków.

Polacy na Igrzyskach Olimpijskich

Polacy zdobyli cztery medale olimpijskie:

• Jerzy Jokiel (srebro, Helsinki 1952, ćwiczenia wolne)
• Dorota Horzonkówna-Jokielowa, Natalia Kot, Helena Rakoczy, Danuta Stachow, Lidia Szczerbińska, Barbara Ślizowska (brąz, Melbourne 1956, ćwiczenia drużynowe z przyborem)
• Leszek Blanik (brąz, Sydney 2000, skok przez stół gimnastyczny)
• Leszek Blanik (złoto, Pekin 2008, skok przez stół gimnastyczny)

Linki zewnętrzne

• Strona Polskiego Związku Gimnastycznego