Ferruccio Parri: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Japanriver (dyskusja | edycje) m HotCat: Szybkie dodanie kategorii "Premierzy Włoch" |
trzecia edycja |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Polityk infobox |
{{Polityk infobox |
||
| polityk = Ferruccio Parri |
| polityk = Ferruccio Parri |
||
| grafika = |
| grafika = |
||
| opis grafiki = |
| opis grafiki = |
||
| data urodzenia = [[19 stycznia]] [[1890]] |
| data urodzenia = [[19 stycznia]] [[1890]] |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| poprzednik = [[Ivanoe Bonomi]] |
| poprzednik = [[Ivanoe Bonomi]] |
||
| następca = [[Alcide De Gasperi]] |
| następca = [[Alcide De Gasperi]] |
||
| odznaczenia = |
| odznaczenia = |
||
| www = |
| www = |
||
| commons = |
| commons = |
||
| quote = |
| quote = |
||
}} |
}} |
||
'''Ferruccio Parri''' |
'''Ferruccio Parri''' - włoski [[Partyzant|partyzant]] z czasów [[II wojna światowa|II wojny światowej]] i [[Polityk|polityk]]. Przez kilka miesięcy roku [[1945]] sprawował funkcję premiera [[Włochy|Włoch]]. W środowisku partyzanckim znany jako Maurizio. |
||
== |
==Biografia== |
||
Parri wziął udział w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] jako oficer piechoty i otrzymał trzy odznaczenia za zasługi wojenne. Po konflikcie był aktywnym organizatorem walczących i wkrótce zdecydowanie opowiedział się przeciwko |
Parri wziął udział w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] jako oficer piechoty i otrzymał trzy odznaczenia za zasługi wojenne. Po konflikcie był aktywnym organizatorem walczących i wkrótce zdecydowanie opowiedział się przeciwko [[faszyzm]]owi. Po zamordowaniu [[Giacomo Matteotti]]ego poświęcił się tajnemu zorganizowaniu walki przeciwko [[reżim]]owi, szczególnie w [[Liguria|Ligurii]] i [[Lombardia|Lombardii]]. |
||
| ⚫ | W [[1927]] roku był wśród tych, którzy przewieźli |
||
| ⚫ | Uwolniony, natychmiast podjął walkę, utrzymując potajemne kontakty z ruchem |
||
| ⚫ | Aresztowany, a następnie uwolniony podczas wymiany więźniów, nie mógł osobiście uczestniczyć w wyzwoleniu, ale zaraz po nim został uznany, z racji swojego zrównoważonego stanowiska politycznego, za najbardziej reprezentatywnego przywódcę jedności włoskiego ruchu oporu. Dlatego w przeciwieństwie do De Gasperiego i Nenniego mógł zostać w okresie maja i czerwca 1945 roku przewodniczącym Rady pierwszego rządu wyzwolonych Włoch, utworzonego przez partie KWN. Wysiłek podjęty z powagą i uporem w stawieniu czoła ogromnym problemom okresu powojennego, został przerwany ponownym pojawieniem się, przy aprobacie aliantów, sił dążących do utrzymania ciągłości z przeszłością. Obawy wyrażane przez klasy przemysłowe na temat projektu wymiany monetarnej, połączone z wrogością wobec KWN, uznawanego za organ demokracji rewolucyjnej, spowodowały, zwłaszcza z powodu sztywnego stanowiska zajętego przez Partię Liberalną, upadek Parriego, który [[24 listopada]] 1945 roku musiał ustąpić. |
||
W roku 1946 kryzys Partii Czynu doprowadził ją do utworzenia demokratycznej Partii Republikańskiej, wraz z którą został wybrany na posła do Zgromadzenia Ustawodawczego. Po wstąpieniu do Włoskiej Partii Republikańskiej został w 1948 roku senatorem. |
|||
| ⚫ | W [[1927]] roku był wśród tych, którzy przewieźli Filippo Turatiego z [[Savona|Savony]] na [[Korsyka|Korsykę]], za co został skazany na 10 miesięcy więzienia w "procesie Savony" - pamiętnym w historii antyfaszyzmu również przez szlachetną i odważną samoobronę Parriego - a następnie zesłany do miejsca przymusowego pobytu, gdzie przebywał z przerwami do [[1933]] roku. |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | Uwolniony, natychmiast podjął walkę, utrzymując potajemne kontakty z ruchem Sprawiedliwość i Wyzwolenie, założonym przez [[Carlo Rosselli|Carlo Rossellego]]. W [[1942]] roku w trakcie tworzenia Partii Czynu został ponownie uwięziony na 6 miesięcy; uniewinniony przez specjalny trybunał uczestniczył w walce wyzwoleńczej przeciwko [[Trzecia Rzesza|Niemcom]] i [[Włoska Republika Socjalna|Włoskiej Republice Socjalnej]] - przybierając różne pseudonimy, wśród których najbardziej znanym był "Maurizio" - będąc czołowym uczestnikiem wydarzeń. Był bardzo aktywny w utrzymywaniu kontaktów z aliantami i w organizowaniu partyzantki jako członek Komitetu Wyzwolenia Narodowego na rzecz Północnych Włoch. Stał na czele przedstawicielstwa, które podpisało protokoły rzymskie [[7 grudnia]] [[1944]] roku. |
||
[[Kategoria:Premierzy Włoch]] |
|||
| ⚫ | Aresztowany, a następnie uwolniony podczas wymiany więźniów, nie mógł osobiście uczestniczyć w wyzwoleniu, ale zaraz po nim został uznany, z racji swojego zrównoważonego stanowiska politycznego, za najbardziej reprezentatywnego przywódcę jedności włoskiego ruchu oporu. Dlatego w przeciwieństwie do [[Alcide De Gasperi|De Gasperiego]] i Nenniego mógł zostać w okresie maja i czerwca 1945 roku przewodniczącym Rady pierwszego rządu wyzwolonych Włoch, utworzonego przez partie KWN. Wysiłek podjęty z powagą i uporem w stawieniu czoła ogromnym problemom okresu powojennego, został przerwany ponownym pojawieniem się, przy aprobacie aliantów, sił dążących do utrzymania ciągłości z przeszłością. Obawy wyrażane przez klasy przemysłowe na temat projektu wymiany monetarnej, połączone z wrogością wobec KWN, uznawanego za organ demokracji rewolucyjnej, spowodowały, zwłaszcza z powodu sztywnego stanowiska zajętego przez Partię Liberalną, upadek Parriego, który [[24 listopada]] [[1945]] roku musiał ustąpić. |
||
W roku [[1946]] kryzys Partii Czynu doprowadził ją do utworzenia demokratycznej Partii Republikańskiej, wraz z którą został wybrany na posła do Zgromadzenia Ustawodawczego. Po wstąpieniu do [[Włoska Partia Republikańska|Włoskiej Partii Republikańskiej]] został w [[1948]] roku senatorem. Jego ukierunkowania, zmierzające do odważnego reformizmu, doprowadziły go do konfliktu z Chrześcijańską Demokracją, zwłaszcza poprzez formację polityczną, zwaną Jednością Ludową, z którą po zerwaniu z WPR rozegrał kampanię wyborczą w [[1953]] roku przeciwko prawu większościowemu. Po zbliżeniu się później do [[Włoska Partia Socjalistyczna|Włoskiej Partii Socjalistycznej]] usiłował skierować jej rozwój w kierunku autonomistycznym. W [[1958]] roku został wybrany na senatora z listy socjalistów. W roku [[1963]] założył czasopismo "Astrolabio" i był jego dyrektorem. Później przyjął, w czasie kryzysu formuły centrolewicowej, krytyczne stanowisko wobec Partii Socjalistycznej, dając początek ruchowi "niezależnej lewicy", dążącej do sprzyjania tworzeniu "nowej lewicy" włoskiej. |
|||
Nominowany dożywotnio senatorem w [[1963]] roku, kontynuował polityczną walkę odnowienia na czele licznych włoskich i międzynarodowych organizacji antyfaszystowskich i w [[1968]] roku objął przewodnictwo grupy parlamentarnej niezależnej lewicy, prowadząc nieustającą działalność w senacie i w kraju, której celem były nowoczesne [[Włochy]]. |
|||
Założył w [[1949]] roku Instytut Narodowy Historii Ruchu Wyzwolenia we Włoszech, był jego rzeczywistym prezesem aż do [[1972]] roku i honorowym aż do śmierci, czyniąc z niego jeden z głównych ośrodków dokumentacji i badań historii współczesnych Włoch. |
|||
| ⚫ | |||
[[Kategoria:Urodzeni w 1890]] |
[[Kategoria:Urodzeni w 1890]] |
||
[[Kategoria:Zmarli w 1981]] |
[[Kategoria:Zmarli w 1981]] |
||
Wersja z 14:20, 28 gru 2009
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 stycznia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Premier Włoch | |
| Okres |
od 21 czerwca 1945 |
| Przynależność polityczna |
Partito d'Azione, Pd'A |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Ferruccio Parri - włoski partyzant z czasów II wojny światowej i polityk. Przez kilka miesięcy roku 1945 sprawował funkcję premiera Włoch. W środowisku partyzanckim znany jako Maurizio.
Biografia
Parri wziął udział w I wojnie światowej jako oficer piechoty i otrzymał trzy odznaczenia za zasługi wojenne. Po konflikcie był aktywnym organizatorem walczących i wkrótce zdecydowanie opowiedział się przeciwko faszyzmowi. Po zamordowaniu Giacomo Matteottiego poświęcił się tajnemu zorganizowaniu walki przeciwko reżimowi, szczególnie w Ligurii i Lombardii.
W 1927 roku był wśród tych, którzy przewieźli Filippo Turatiego z Savony na Korsykę, za co został skazany na 10 miesięcy więzienia w "procesie Savony" - pamiętnym w historii antyfaszyzmu również przez szlachetną i odważną samoobronę Parriego - a następnie zesłany do miejsca przymusowego pobytu, gdzie przebywał z przerwami do 1933 roku.
Uwolniony, natychmiast podjął walkę, utrzymując potajemne kontakty z ruchem Sprawiedliwość i Wyzwolenie, założonym przez Carlo Rossellego. W 1942 roku w trakcie tworzenia Partii Czynu został ponownie uwięziony na 6 miesięcy; uniewinniony przez specjalny trybunał uczestniczył w walce wyzwoleńczej przeciwko Niemcom i Włoskiej Republice Socjalnej - przybierając różne pseudonimy, wśród których najbardziej znanym był "Maurizio" - będąc czołowym uczestnikiem wydarzeń. Był bardzo aktywny w utrzymywaniu kontaktów z aliantami i w organizowaniu partyzantki jako członek Komitetu Wyzwolenia Narodowego na rzecz Północnych Włoch. Stał na czele przedstawicielstwa, które podpisało protokoły rzymskie 7 grudnia 1944 roku.
Aresztowany, a następnie uwolniony podczas wymiany więźniów, nie mógł osobiście uczestniczyć w wyzwoleniu, ale zaraz po nim został uznany, z racji swojego zrównoważonego stanowiska politycznego, za najbardziej reprezentatywnego przywódcę jedności włoskiego ruchu oporu. Dlatego w przeciwieństwie do De Gasperiego i Nenniego mógł zostać w okresie maja i czerwca 1945 roku przewodniczącym Rady pierwszego rządu wyzwolonych Włoch, utworzonego przez partie KWN. Wysiłek podjęty z powagą i uporem w stawieniu czoła ogromnym problemom okresu powojennego, został przerwany ponownym pojawieniem się, przy aprobacie aliantów, sił dążących do utrzymania ciągłości z przeszłością. Obawy wyrażane przez klasy przemysłowe na temat projektu wymiany monetarnej, połączone z wrogością wobec KWN, uznawanego za organ demokracji rewolucyjnej, spowodowały, zwłaszcza z powodu sztywnego stanowiska zajętego przez Partię Liberalną, upadek Parriego, który 24 listopada 1945 roku musiał ustąpić.
W roku 1946 kryzys Partii Czynu doprowadził ją do utworzenia demokratycznej Partii Republikańskiej, wraz z którą został wybrany na posła do Zgromadzenia Ustawodawczego. Po wstąpieniu do Włoskiej Partii Republikańskiej został w 1948 roku senatorem. Jego ukierunkowania, zmierzające do odważnego reformizmu, doprowadziły go do konfliktu z Chrześcijańską Demokracją, zwłaszcza poprzez formację polityczną, zwaną Jednością Ludową, z którą po zerwaniu z WPR rozegrał kampanię wyborczą w 1953 roku przeciwko prawu większościowemu. Po zbliżeniu się później do Włoskiej Partii Socjalistycznej usiłował skierować jej rozwój w kierunku autonomistycznym. W 1958 roku został wybrany na senatora z listy socjalistów. W roku 1963 założył czasopismo "Astrolabio" i był jego dyrektorem. Później przyjął, w czasie kryzysu formuły centrolewicowej, krytyczne stanowisko wobec Partii Socjalistycznej, dając początek ruchowi "niezależnej lewicy", dążącej do sprzyjania tworzeniu "nowej lewicy" włoskiej.
Nominowany dożywotnio senatorem w 1963 roku, kontynuował polityczną walkę odnowienia na czele licznych włoskich i międzynarodowych organizacji antyfaszystowskich i w 1968 roku objął przewodnictwo grupy parlamentarnej niezależnej lewicy, prowadząc nieustającą działalność w senacie i w kraju, której celem były nowoczesne Włochy.
Założył w 1949 roku Instytut Narodowy Historii Ruchu Wyzwolenia we Włoszech, był jego rzeczywistym prezesem aż do 1972 roku i honorowym aż do śmierci, czyniąc z niego jeden z głównych ośrodków dokumentacji i badań historii współczesnych Włoch.