Lew Halicki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Skreśliłem zdanie o tym, że Lew organizował tatarskie wyprawy na Polskę |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 9: | Linia 9: | ||
{{unistub|Klepsydra.png|25|historia|Rosja|Ukraina|biografia}} |
{{unistub|Klepsydra.png|25|historia|Rosja|Ukraina|biografia}} |
||
{{Książę halicko-wołyński|poprzednik=[[Daniel Halicki]]|następca=[[Jerzy Lwowic]]|urząd=książę halicko-wołyński|lata=[[1293]]-[[1301]]}} |
|||
[[Kategoria:Rurykowicze]] |
[[Kategoria:Rurykowicze]] |
||
Wersja z 10:21, 29 lip 2010
Lew Halicki vel Lew Daniłowicz (ukr. Лев Данилович), (ur. ok. 1228, zm. ok. 1301 w Spas) – książę halicko-włodzimierski w latach 1293-1301, książę Halicza i Przemyśla 1264-1269, książę bełski (1245 - 1264). Rusią Halicko-Wołyńską rządził ze swej stolicy i rezydencji w Chełmie.
Był synem króla Daniela Halickiego. Po śmierci Bolesława Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek Bolesława III Krzywoustego po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowską.
W 1272 przeniósł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa (notabene nazwanego tak na jego cześć). W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka Czarnego, lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami i pod Koprzywnicą po którym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. Przeworsko. Wspierał posiłkami Władysława Łokietka, w jego walkach z Wacławem II, co sprowokowało wyprawę odwetową wojsk wiernych Wacławowi, które w 1301 zdobyły Lublin. Jego synem był Jerzy I (1252-1308), książę halicki.