Lew Halicki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''Lew I Halicki''' vel '''Lew Daniłowicz''' ([[język ukraiński|ukr.]] ''Лев I Данилович''), (ur. ok. [[1228]], zm. ok. [[1301]] w [[Spas (obwód lwowski)|Spas]]) – książę [[Ruś Halicko-Wołyńska|halicko-włodzimierski]] w latach [[1293]]-[[1301]], książę [[Halicz (miasto)|Halicza]] i [[Przemyśl]]a [[1264]]-[[1269]], [[Księstwo Bełskie|książę bełski]] ([[1245]] - [[1264]]). [[Ruś Halicko-Wołyńska|Rusią Halicko-Wołyńską]] rządził ze swej stolicy i rezydencji w [[Chełm]]ie. |
'''Lew I Halicki''' vel '''Lew Daniłowicz''' ([[język ukraiński|ukr.]] ''Лев I Данилович''), (ur. ok. [[1228]], zm. ok. [[1301]] w [[Spas (obwód lwowski)|Spas]]) – książę [[Ruś Halicko-Wołyńska|halicko-włodzimierski]] w latach [[1293]]-[[1301]], książę [[Halicz (miasto)|Halicza]] i [[Przemyśl]]a [[1264]]-[[1269]], [[Księstwo Bełskie|książę bełski]] ([[1245]] - [[1264]]). [[Ruś Halicko-Wołyńska|Rusią Halicko-Wołyńską]] rządził ze swej stolicy i rezydencji w [[Chełm]]ie. |
||
Był synem króla [[Daniel Halicki|Daniela I Halickiego]]. Po śmierci [[Bolesław Wstydliwy|Bolesława Wstydliwego]] zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek [[Bolesław III Krzywousty|Bolesława III Krzywoustego]] po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować [[Kraków|dzielnicę krakowską]]. |
Był synem króla [[Daniel Halicki|Daniela I Halickiego]]. Po śmierci [[Bolesław Wstydliwy|Bolesława V Wstydliwego]] zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek [[Bolesław III Krzywousty|Bolesława III Krzywoustego]] po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować [[Kraków|dzielnicę krakowską]]. |
||
W [[1272]] przeniósł stolicę królestwa z [[Chełm]]a do założonego przez ojca [[Lwów|Lwowa]] (''notabene'' nazwanego tak na jego cześć). |
W [[1272]] przeniósł stolicę królestwa z [[Chełm]]a do założonego przez ojca [[Lwów|Lwowa]] (''notabene'' nazwanego tak na jego cześć). |
||
Wersja z 15:54, 2 lis 2010
Lew I Halicki vel Lew Daniłowicz (ukr. Лев I Данилович), (ur. ok. 1228, zm. ok. 1301 w Spas) – książę halicko-włodzimierski w latach 1293-1301, książę Halicza i Przemyśla 1264-1269, książę bełski (1245 - 1264). Rusią Halicko-Wołyńską rządził ze swej stolicy i rezydencji w Chełmie.
Był synem króla Daniela I Halickiego. Po śmierci Bolesława V Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek Bolesława III Krzywoustego po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowską.
W 1272 przeniósł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa (notabene nazwanego tak na jego cześć). W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka II Czarnego, lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami i pod Koprzywnicą po którym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. Przeworsko. Wspierał posiłkami Władysława I Łokietka, w jego walkach z Wacławem II, co sprowokowało wyprawę odwetową wojsk wiernych Wacławowi, które w 1301 zdobyły Lublin. Jego synem był Jerzy I (1252-1308), książę halicki.