Maksymus z Hiszpanii

Maksymus, właściwie Maximus zwany też Maximus Tiranus, był rzymskim uzurpatorem panującym między 409 a 411 rokiem na terenie półwyspu Iberyjskiego. Cesarzem ogłosił go generał Gerontiusz, który być może był jego ojcem.

Stosunki między Gerontiuszem a Konstantynem III są bardzo zagadkowe. Gerontiusz był jego generałem, możliwe także że jednym z tych którzy proklamowali go cesarzem. Nie wiadomo dlaczego Gerontiusz w końcu obrócił się przeciwko swojemu suwerenowi. W 409 roku Konstantyn wysłał go wraz ze swoim synem, Konstansem, na czele armii do Hiszpanii, gdzie mieli stłumić bunt podniesiony przez krewnych cesarza Honoriusza. Po zwycięstwie Konstans powrócił z jeńcami do ojca a Gerontiusz został z większością sił w Hiszpanii. Wkrótce potem ogłosił Maksymusa nowym cesarzem Rzymu. Część uczonych sugeruje że posunięcie to mogło być efektem strachu wodza przez odsunięciem go od armii przez Konstantyna. Inni wskazują że być może liczył iż tym posunięciem zyska sobie przychylność Honoriusza. Tak się jednak nie stało i nie otrzymał on żadnej pomocy z Italii gdy wystąpił otwarcie przeciwko Konstantynowi III.

Maksymus wydaje się być tylko figurantem, choć wiadomo że bił monety z własnym wizerunkiem w mennicy w Barcino a z innych wykopalisk wiadomo że w czasie jego rządów zreperowano miejscowe mury. Po klęsce Gerontiusza w Hiszpanii i zwycięstwie prawowitego cesarza Honoriusza, Maksymus "zbiegł w głąb Hiszpanii razem z barbarzyńcami".

Wśród uczonych pojawiają się głosy identyfikujące uzurpatora Maksymusa z lat 409-411 z Maksymusem, który między 419 a 421 rokiem wszczął rebelię na terenie Hiszpanii. Według Marcellinusa Komesa po klęsce buntu Maksymus został przewieziony do Rzymu i ścięty w 422 roku.