Hattusili III: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
infobox
Linia 19: Linia 19:
| matka =
| matka =
| żona = [[Putuhepa]]
| żona = [[Putuhepa]]
| dzieci = [[Tudhalija IV]],<br>[[Maathorneferure]]
| dzieci = [[Tudhalija IV]],<br>[[Maathorneferure]],<br>[[Gaszulijawa]]
| rodzeństwo =
| rodzeństwo =
| commons = Category:Hattusili III
| commons = Category:Hattusili III

Wersja z 12:50, 28 lis 2012

Szablon:Władca kraju infobox Hattusili III, Hattusilis III – król Hetytów w latach 1267 p.n.e.-1237 p.n.e.. Był czwartym synem króla Mursili II i ten mianował go kapłanem boga Sausga w mieście Samuha. Hattusili pozostał wierny bogini Isztar z Samuha do samej śmierci.

Jego starszy brat Muwatalli II przeniósł się do miasta Tarhuntassa i mianował Hattusili zarządcą stolicy Hattusa.

Hattusili jako zarządca Hattusa, podbił miasto Nerik i został wysokim kapłanem tamtejszego boga burzy. Później nazwał swojego nawet najstarszego syna, na cześć tego zwycięstwa - Nerikkaili.

Jego bratanek Mursili III (Urhi-Teshub) przeniósł stolicę z powrotem do Hattusa i Hattusili jako zarządca tego miasta stał się zbędny. Mursili później zabrał Hattusili miasto Nerik, co spowodowało wojnę domową. Ostatecznie Hattusili pokonał bratanka i wysłał go na wygnanie. Przemianował Ulmi-Teshup (najprawdopodobniej młodszą siostrę jego bratanka) na Kurunta (lub jeśli rzeczywiście była to kobieta, to raczej kazał jej poślubić Kuruntę). Kurunta został(a) zarządcą miasta Tarhuntassa w jego imieniu, a młodszy syn Hattusili - Tudhalija IV został księciem (następcą tronu?), mimo że żył jego starszy brat.

W 1258 p.n.e. Hattusili podpisał pokój z faraonem egipskim - Ramzesem II[1]. Ramzes II poślubił córkę Hattusili i jego żony Putuhepy - znaną w Egipcie jako Maathorneferure. Kilka lat później poślubił zaś kolejną księżniczkę hetycką.

  1. Joachim Śliwa (red.), Wielka Historia Świata, tom 2 (Stary i Nowy Świat od "rewolucji" neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego), Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 300.

Zobacz też