Kutry torpedowe projektu 183: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Robot dodał he:קומאר |
m r2.7.3) (Robot dodał vi:Tàu tên lửa lớp Korma |
||
Linia 62: | Linia 62: | ||
[[ru:Ракетные катера проекта 183-Р]] |
[[ru:Ракетные катера проекта 183-Р]] |
||
[[sv:Projekt 183R]] |
[[sv:Projekt 183R]] |
||
[[vi:Tàu tên lửa lớp Korma]] |
Wersja z 14:40, 27 sty 2013
Kraj budowy | |
---|---|
Użytkownicy | |
Wejście do służby |
1952 |
Zbudowane okręty |
ok 600 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
ok 60 t |
Długość |
25,5 m |
Szerokość |
6,1 m |
Zanurzenie |
1,3 m |
Napęd |
4 silniki M-50 o mocy 1200 KM każdy |
Prędkość |
ok 40 węzłów |
Załoga |
od 14 do 27 |
Uzbrojenie |
Pr. 183: |
Kutry projektu 183 - sowieckie kutry torpedowe, następnie rakietowe, opracowane na początku lat pięćdziesiątych XX wieku. Projekt kutrów torpedowych (183) otrzymał nazwę kodową Bolszewik, a w kodzie NATO: P-6. Kutry rakietowe znane były pod oznaczeniem projektu 183R, a w kodzie NATO: Komar. Łącznie zbudowano ponad 600 okrętów tego typu. Około 400 jednostek trafiło do Marynarki Wojennej ZSRR, pozostałe przekazano do marynarek wojennych krajów sojuszniczych, w tym 19 do Polski.
Historia
W 1946 w ZSRR rozpoczęły się prace nad nowym typem kutrów torpedowych, który miałby zastąpić jednostki używane podczas II wojny światowej. Nowe okręty miały charakteryzować się lepszą dzielnością morską, a przy ich projektowaniu wykorzystano doświadczenia zdobyte przy eksploatacji wcześniejszych typów kutrów torpedowych. Jednostkę prototypową zbudowaną w leningradzkiej stoczni przekazano do testów w listopadzie 1949. Po wprowadzeniu drobnych zmian projekt został zatwierdzony do produkcji seryjnej, która rozpoczęła się w 1952.
W 1957 rozpoczęła się produkcja seryjna wersji 183R przystosowanej do odpalania przeciwokrętowych pocisków rakietowych P-15.
Opis
Okręty posiadały kadłub o konstrukcji drewnianej z niewielką nadbudówką na śródokręciu. W wersji kutrów torpedowych przed nadbudówką i na rufie zamontowano podstawy pod zdwojone działka kaliber 25 mm. Po bokach nadbudówki zostały zamontowane pojedyncze wyrzutnie torped. W wersji kutrów rakietowych pozostawiono dziobowe działka. Kadłub tej wersji otrzymał zabezpieczenie chroniące przed działaniem gazów wylotowych startujących pocisków przeciwokrętowych.
Wersje
- 183 - podstawowa wersja produkcyjna kutrów torpedowych wyposażona w dwie wyrzutnie torped kaliber 533 mm, 2 działka 25 mm, napędzana 4 silnikami M-50
- 183TK - zmodernizowana wersja kutra torpedowego, w którym oprócz 4 silników wysokoprężnych zastosowano także turbinę gazową - zbudowano 25 jednostek
- 183R - kutry rakietowe wyposażone w 2 wyrzutnie pocisków przeciwokrętowych P-15. W latach 1959 - 1965 zbudowano 110 okrętów tego typu. Cztery miesiące po zakończeniu wojny sześciodniowej, 21 października 1967, egipskie kutry rakietowe tego typu zatopiły izraelski niszczyciel "Ejlat" czterema pociskami Styx (P-15) w wyniku czego zginęło 47 izraelskich marynarzy. Było to pierwsze w historii skuteczne użycie pocisku klasy woda - woda.
- 183C - kuter cel, zbudowano 60 jednostek tego typu
- 199 - wersja ZOP uzbrojona w bomby głębinowe, w latach 1956-1958 zbudowano 60 jednostek tego typu.
Użytkownicy
- NRD - 27 kutrów torpedowych od 1957 roku, wycofane pod koniec lat 60. Jeden zatonął w kolizji w 1968. Trzy sprzedano w połowie lat 70. do Tanzanii[1].
Bibliografia
- Leszek Komuda, Mały okręt rakietowy, Typy Broni i Uzbrojenia nr 27, 1974
- Robert Rochowicz, Kutry projektu 183, Morza Statki i Okręty nr 2/1999, ISSN1426-529X
- ↑ Conway's All the World's Fighting Ships 1947-1995. Naval Institute Press, Annpolis