Hipokotyl: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Robot dodał gl:Hipocótilo |
m Usunięto kategorię "Morfologia roślin"; Dodano kategorię "Łodyga" za pomocą HotCat |
||
Linia 18: | Linia 18: | ||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Łodyga]] |
||
[[ca:Hipocòtil]] |
[[ca:Hipocòtil]] |
Wersja z 17:40, 3 lut 2013
Hipokotyl (gr. hypó – pod, kotýlē – czarka)[1] – najniższa część łodygi znajdująca się między korzeniem i liścieniami, o budowie pośredniej między typową dla łodygi a korzeniem[2].
Ze względu na szybkość wzrostu hipokotylu w stosunku do epikotylu podczas kiełkowania wyróżnia się[2]:
- kiełkowanie epigeiczne (nadziemne) – hipokotyl rośnie szybko i wznosi liścienie nad powierzchnię gleby,
- kiełkowanie hipogeiczne (podziemne) – hipokotyl rośnie tak wolno, że liścienie pozostają pod powierzchnią gleby, którą przebija łodyga nadliścieniowa (epikotyl).
Anatomia
W siewce walec osiowy młodego korzenia u nasady hipokotylu ulega rozdzieleniu na wiązki hipokotylowe, będące śladami liścieniowymi, ponieważ biegną do liścieni. W górnej części wiązki te łączą się bocznie z wiązkami prowadzącymi do wyżej wyrastających liści właściwych[3]. U różnych roślin w różny sposób następuje w hipokotylu przekształcenie radialnego układu wiązek przewodzących korzenia w kolateralny ich układ typowy dla pędu[4].
Morfologia
Hipokotyl jest wyraźnie widoczny u siewek kiełkujących nadziemnie jako zwykle haczykowato wygięta część pędu wznosząca liścienie nad powierzchnię ziemi. U dojrzałych roślin hipokotyl bywa silnie rozwinięty w przypadku wykształcania zgrubiałych i pełniących funkcje spichrzowe bulw. U rzodkiewki bulwa pędowa wykształcona jest właśnie z hipokotylu. Ta część pędu współtworzy także bulwy o pochodzeniu mieszanymi – hipokotylowo-korzeniowym. Przykładami roślin wytwarzających takie bulwy są buraki i selery[2].
Zobacz też
- ↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003. ISBN 83-214-1305-6.
- ↑ a b c Benon Polakowski (red.): Botanika. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994. ISBN 83-0109728-0.
- ↑ Zygmunt Hejnowicz: Anatomia i histogeneza roślin naczyniowych. Organy wegetatywne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 103-104. ISBN 83-01-13825-4.
- ↑ Zygmunt Hejnowicz: Anatomia i histogeneza roślin naczyniowych. Organy wegetatywne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 493. ISBN 83-01-13825-4.