Metoda Seldingera: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Bot: Przenoszę linki interwiki (7) do Wikidata, są teraz dostępne do edycji na d:q2143681 |
Siergiej89 (dyskusja | edycje) int. |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Metoda Seldingera''' |
'''Metoda Seldingera''' – w medycynie metoda bezpiecznego uzyskania dostępu naczyniowego. Polega na umieszczeniu w naczyniu krwionośnym cewnika o dużej średnicy za pomocą niewielkiej igły (przez to zabieg jest obarczony stosunkowo niewielkim ryzykiem powikłań). Jest najczęściej wykorzystywana w radiologii i anestezjologii. Nazwa pochodzi od [[Szwecja|szwedzkiego]] [[radiolog]]a [[Sven-Ivar Seldinger|Svena-Ivara Seldingera]] ([[1921]]-[[1998]]), który po raz pierwszy w [[1953]] roku zastosował tę procedurę<ref>{{Cytuj pismo|autor=Seldinger SI.|tytuł=Catheter replacement of the needle in percutaneous arteriography; a new technique|czasopismo=Acta radiol. |wolumin=May;39(5)|strony=368-76|rok=1953|id=PMID 13057644}}</ref>. Do tego momentu zakładanie dużych dojść naczyniowych było obarczone dużym ryzykiem<ref>{{Cytuj pismo|autor=Higgs ZC, Macafee DA, Braithwaite BD, Maxwell-Armstrong CA|tytuł=The Seldinger technique: 50 years on|czasopismo=Lancet.|wolumin=Oct 15-21;366(9494)|strony=1407-9|rok=2005|id=PMID 16226619}}</ref>. |
||
== Wykonanie == |
== Wykonanie == |
||
Do wybranego naczynia wprowadza się stosunkowo niewielki [[trokar]], przez jego światło później wprowadza się giętką prowadnicę. Po usunięciu trokara i poszerzeniu miejscu wkłucia za pomocą [[rozszerzadło (medycyna)|rozszerzadła]] po prowadnicy wprowadza się duży [[cewnik]] albo [[dren (medycyna)|dren]]. Następnym krokiem jest usunięcie prowadnicy i umocowanie do skóry założonego cewnika. |
Do wybranego naczynia wprowadza się stosunkowo niewielki [[trokar]], przez jego światło później wprowadza się giętką prowadnicę. Po usunięciu trokara i poszerzeniu miejscu wkłucia za pomocą [[rozszerzadło (medycyna)|rozszerzadła]] po prowadnicy wprowadza się duży [[cewnik]] albo [[dren (medycyna)|dren]]. Następnym krokiem jest usunięcie prowadnicy i umocowanie do skóry założonego cewnika. |
||
Wersja z 12:15, 20 gru 2015
Metoda Seldingera – w medycynie metoda bezpiecznego uzyskania dostępu naczyniowego. Polega na umieszczeniu w naczyniu krwionośnym cewnika o dużej średnicy za pomocą niewielkiej igły (przez to zabieg jest obarczony stosunkowo niewielkim ryzykiem powikłań). Jest najczęściej wykorzystywana w radiologii i anestezjologii. Nazwa pochodzi od szwedzkiego radiologa Svena-Ivara Seldingera (1921-1998), który po raz pierwszy w 1953 roku zastosował tę procedurę[1]. Do tego momentu zakładanie dużych dojść naczyniowych było obarczone dużym ryzykiem[2].
Wykonanie
Do wybranego naczynia wprowadza się stosunkowo niewielki trokar, przez jego światło później wprowadza się giętką prowadnicę. Po usunięciu trokara i poszerzeniu miejscu wkłucia za pomocą rozszerzadła po prowadnicy wprowadza się duży cewnik albo dren. Następnym krokiem jest usunięcie prowadnicy i umocowanie do skóry założonego cewnika.
Zastosowanie
Metodę Seldingera wykorzystuje się przy:
- angiografii
- drenażu jamy opłucnowej
- zakładaniu wkłucia centralnego
- zakładaniu przezskórnej endoskopowej gastrostomii (PEG)
- wszczepianiu kardiowertera-defibrylatora serca i in.
Powikłania
Nakłucie naczynia czy organu może prowadzić do:
- krwotoku
- perforacji
- infekcji
- utraty prowadnicy ("zgubienie" wewnątrz naczynia)[3]
- ↑ Seldinger SI.. Catheter replacement of the needle in percutaneous arteriography; a new technique. „Acta radiol.”. May;39(5), s. 368-76, 1953. PMID 13057644.
- ↑ Higgs ZC, Macafee DA, Braithwaite BD, Maxwell-Armstrong CA. The Seldinger technique: 50 years on. „Lancet.”. Oct 15-21;366(9494), s. 1407-9, 2005. PMID 16226619.
- ↑ Schummer W, Schummer C, Gaser E, Bartunek R. Loss of the guide wire: mishap or blunder?. „Br J Anaesth.”. Jan;88(1), s. 144-6, 2002. PMID 11881872.
Bibliografia
- Specjalistyczne zabiegi resuscytacyjne. Podręcznik do kursu "Specjalistyczne zabiegi resuscytacyjne u osób dorosłych". Kraków: Wydawnictwo PANDIT, 2006, s. 99. Materiał do użytku wewnętrznego.
