Linka Bowdena: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne
kat.
Linia 24: Linia 24:


[[Kategoria:Części rowerowe]]
[[Kategoria:Części rowerowe]]
[[Kategoria:Hamulce]]


[[en:Bowden cable]]
[[en:Bowden cable]]

Wersja z 12:17, 5 gru 2017

Przekrój linki Bowdena. Od lewej do prawej: ochronna warstwa plastiku, struktura stalowa, wewnętrzna tuleja zmniejszająca tarcie, linka wewnętrzna.
Zwinięty rdzeń linki Bowdena.

Linka Bowdena (również "cięgno Bowdena") - rodzaj mechanicznego, giętkiego cięgna przenoszącego podłużne siły rozciągające[1][2].

Budowa i działanie

Cięgno to składa się z czterowarstwowej giętkiej linki, której rdzeń stanowi linka spleciona z cienkich drutów o minimalnej rozciągliwości umieszczona wewnątrz pustej rurki. Obie umieszczone są w środku trzeciej warstwy, pełniącej rolę pancerza ochronnego oraz czwartej, zewnętrznej warstwy ochronnej wykonanej najczęściej z tworzywa sztucznego[3].

Linka Bowdena umożliwia przenoszenie mechanicznych sił wzdłużnych na odległość. Przenosi siły rozciągające i umożliwia uruchamianie części mechanicznych urządzenia: zwieranie lub rozwieranie szczęk hamulcowych, chwytaków, przepustów, dysz itp. Wewnętrzne cięgno zwiera się lub rozwiera za pomocą umieszczonego na końcu linki spustu lub dźwigni uruchamiającej zaczepione po drugiej stronie elementy jak szczęki, zwieracze, rozwieracze oraz spusty[2][3].

Historia

Wynaleziona została w 1902 roku przez Sir Franka Bowdena, założyciela i właściciela brytyjskiej firmy produkującej rowery - Raleigh Bicycle Company.

Zastosowanie

Początkowo stosowano ją w rowerach jednak wkrótce znalazła zastosowanie także w innych urzadzeniach i pojazdach mechanicznych. Obecnie stosuje się ją w konstrukcji rowerów jako linka hamulcowa oraz linka od przerzutek. Cięgno stosowane jest powszechnie w motoryzacji gdzie pełni ważną funkcję w systemach hamulcowych - linki hamulcowej lub linki gazu[2].

Linka Bowdena znalazła zastosowanie również w barometrach[4].

Bibliografia

  • Praca zbiorowa: Mały ilustrowany leksykon techniczny. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1983. ISBN 83-204-0602-1.
  • Stanisław Legutko: Podstawy eksploatacji maszyn i urządzeń. Warszawa: WSiP, 2010. ISBN 83-02-08998-2.
  • Andrzej Dyczkowski: Nowy leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 293. ISBN 83-02-08998-2.
  • Praca zbiorowa: Wiadomości botaniczne, Tomy 19-21. Warszawa: Polskie Towarzystwo Botaniczne, 1975, s. 293.