Sporofit: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
m zamieniam magiczny ISBN na szablon
Linia 5: Linia 5:
U [[rośliny naczyniowe|roślin naczyniowych]] sporofit jest znacznie większy niż [[gametofit]], jest też stadium zdolnym do samodzielnego istnienia.
U [[rośliny naczyniowe|roślin naczyniowych]] sporofit jest znacznie większy niż [[gametofit]], jest też stadium zdolnym do samodzielnego istnienia.


Sporofit [[mszaki|mszaków]] nazywany jest '''sporogonem''', rozwija się na [[gametofit|gametoficie]] z zapłodnionej komórki jajowej. Jest pokoleniem krótkotrwałym (recesywnym), zamiera po wytworzeniu zarodników. Jest on niewielki i zależny od gametofitu, wrasta w niego tzw. '''stopą''', przez którą pobiera [[woda|wodę]] i [[związki organiczne]]. Ma postać pojedynczego, nierozgałęzionego trzonka – '''[[seta (botanika)|sety]]''' (szczecinki), zakończonej na szczycie '''[[zarodnia|zarodnią]]''' (puszką), w której powstają [[zarodnik]]i ([[Mejospora|mejospory]])<ref>Barbara Sudnik-Wójcikowska, Adam Stebel: ''Aneks 1. Słownik ważniejszych terminów botanicznych.'' w: ''Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000– podręcznik metodyczny. Tom 9 Gatunki roślin.'' Ministerstwo Środowiska, Warszawa 2004 r. {{ISBN|83-86564-43-1}}</ref>. U mchów puszka najczęściej jest okryta [[Czepek (botanika)|czepkiem]], który powstał z oderwanej części [[rodnia|rodni]]<ref>Barbara Sudnik-Wójcikowska, Adam Stebel: ''Aneks 1. Słownik ważniejszych terminów botanicznych.'' w: ''Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000– podręcznik metodyczny. Tom 9 Gatunki roślin.'' Ministerstwo Środowiska, Warszawa 2004 r. {{ISBN|83-86564-43-1}}</ref>. Sporofity większości mszaków mają [[aparat szparkowy|aparaty szparkowe]], a niektóre nawet [[chloroplast]]y, dzięki którym mogą same wytwarzać związki organiczne. Mimo to muszą one pobierać od [[gametofit]]u [[woda|wodę]] i [[sole mineralne]].
Sporofit [[mszaki|mszaków]] nazywany jest '''sporogonem''', rozwija się na [[gametofit|gametoficie]] z zapłodnionej komórki jajowej. Jest pokoleniem krótkotrwałym (recesywnym), zamiera po wytworzeniu zarodników. Jest on niewielki i zależny od gametofitu, wrasta w niego tzw. '''stopą''', przez którą pobiera [[woda|wodę]] i [[związki organiczne]]. Ma postać pojedynczego, nierozgałęzionego trzonka – '''[[seta (botanika)|sety]]''' (szczecinki), zakończonej na szczycie '''[[zarodnia|zarodnią]]''' (puszką), w której powstają [[zarodnik]]i ([[Mejospora|mejospory]])<ref name="ReferenceA">Barbara Sudnik-Wójcikowska, Adam Stebel: ''Aneks 1. Słownik ważniejszych terminów botanicznych.'' w: ''Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000– podręcznik metodyczny. Tom 9 Gatunki roślin.'' Ministerstwo Środowiska, Warszawa 2004 r. {{ISBN|83-86564-43-1}}</ref>. U mchów puszka najczęściej jest okryta [[Czepek (botanika)|czepkiem]], który powstał z oderwanej części [[rodnia|rodni]]<ref name="ReferenceA"/>. Sporofity większości mszaków mają [[aparat szparkowy|aparaty szparkowe]], a niektóre nawet [[chloroplast]]y, dzięki którym mogą same wytwarzać związki organiczne. Mimo to muszą one pobierać od [[gametofit]]u [[woda|wodę]] i [[sole mineralne]].


W dawnych ujęciach pojęcie sporofitu stosowano również do [[grzyby|grzybów]] (zaliczanych wówczas do roślin)<ref>{{cytuj książkę|autor r=Richard Harder|rozdział=Systematyka| inni= Eduard Strasburger (red.)|tytuł=Botanika: podręcznik dla szkół wyższych| wydanie=2. polskie według 28. oryg.| wydawca=PWRiL| miejsce=Warszawa|rok=1967 }}</ref>.
W dawnych ujęciach pojęcie sporofitu stosowano również do [[grzyby|grzybów]] (zaliczanych wówczas do roślin)<ref>{{cytuj książkę|autor r=Richard Harder|rozdział=Systematyka| inni= Eduard Strasburger (red.)|tytuł=Botanika: podręcznik dla szkół wyższych| wydanie=2. polskie według 28. oryg.| wydawca=PWRiL| miejsce=Warszawa|rok=1967 }}</ref>.

Wersja z 02:11, 27 gru 2017

Gametofit paproci z młodym sporofitem
Sporofity płonnika jałowcowatego

Sporofitdiploidalne stadium w przemianie pokoleń roślin i glonów. W stadium sporofitu zachodzi proces mejozy, w wyniku której powstają zarodniki (mikrospory).

U roślin naczyniowych sporofit jest znacznie większy niż gametofit, jest też stadium zdolnym do samodzielnego istnienia.

Sporofit mszaków nazywany jest sporogonem, rozwija się na gametoficie z zapłodnionej komórki jajowej. Jest pokoleniem krótkotrwałym (recesywnym), zamiera po wytworzeniu zarodników. Jest on niewielki i zależny od gametofitu, wrasta w niego tzw. stopą, przez którą pobiera wodę i związki organiczne. Ma postać pojedynczego, nierozgałęzionego trzonka – sety (szczecinki), zakończonej na szczycie zarodnią (puszką), w której powstają zarodniki (mejospory)[1]. U mchów puszka najczęściej jest okryta czepkiem, który powstał z oderwanej części rodni[1]. Sporofity większości mszaków mają aparaty szparkowe, a niektóre nawet chloroplasty, dzięki którym mogą same wytwarzać związki organiczne. Mimo to muszą one pobierać od gametofitu wodę i sole mineralne.

W dawnych ujęciach pojęcie sporofitu stosowano również do grzybów (zaliczanych wówczas do roślin)[2].

  1. a b Barbara Sudnik-Wójcikowska, Adam Stebel: Aneks 1. Słownik ważniejszych terminów botanicznych. w: Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000– podręcznik metodyczny. Tom 9 Gatunki roślin. Ministerstwo Środowiska, Warszawa 2004 r. ISBN 83-86564-43-1
  2. Richard Harder: Systematyka. W: Botanika: podręcznik dla szkół wyższych. Eduard Strasburger (red.). Wyd. 2. polskie według 28. oryg. Warszawa: PWRiL, 1967.