Zasilacz stabilizowany: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne redakcyjne |
|||
Linia 21: | Linia 21: | ||
{{cytuj książkę | nazwisko=Pałczyński| imię =Bogdan | nazwisko2 = Stefański| imię2 = Włodzimierz | tytuł =Półprzewodnikowe stabilizatory napięcia i prądu stałego | wydawca =Wydawnictwo MON | miejsce =Warszawa | rok =1971 | strony =16-28}} |
{{cytuj książkę | nazwisko=Pałczyński| imię =Bogdan | nazwisko2 = Stefański| imię2 = Włodzimierz | tytuł =Półprzewodnikowe stabilizatory napięcia i prądu stałego | wydawca =Wydawnictwo MON | miejsce =Warszawa | rok =1971 | strony =16-28}} |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Zasilacze]] |
||
[[Kategoria:Urządzenia elektryczne]] |
Aktualna wersja na dzień 23:17, 12 maj 2018
Zasilacz stabilizowany – urządzenie służące do zasilania prądem o ustalonym napięciu lub rzadziej o ustalonym natężeniu innych obwodów i urządzeń elektrycznych. Charakteryzuje się bardzo dużą stabilnością stabilizowanego parametru.
Głównymi elementami zasilacza stabilizowanego prądu stałego są:
- transformator lub przetwornica;
- prostownik z kondensatorem zbiorczym;
- stabilizator;
- filtr wyjściowy.
Stabilizatory dzielą się ze względu na sposób stabilizacji na:
- parametryczne – wykorzystywane jako źródło napięcia odniesienia (diody Zenera);
- kompensacyjne – zawierające układ ze sprzężeniem zwrotnym oddziałującym na element regulacyjny.
Podział ze względu na rodzaj pracy:
- o działaniu ciągłym;
- o działaniu impulsowym.
Stabilizator kompensacyjny[edytuj | edytuj kod]
Ponieważ napięcie wyjściowe zmienia się wraz ze zmianami napięcia sieci i prądu obciążenia, obwód sprzężenia zwrotnego porównując napięcie wyjściowe z napięciem odniesienia dokonuje takiej zmiany w wysterowaniu elementu regulacyjnego (np. tranzystora szeregowego), jaka jest konieczna do utrzymania napięcia wyjściowego na stałym poziomie. Obecnie do stabilizacji napięcia (do kilkudziesięciu V) i prądu (do kilku A) powszechnie wykorzystywane są elektroniczne stabilizatory scalone zawierające główne elementy składowe w jednej obudowie.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Bogdan Pałczyński, Włodzimierz Stefański: Półprzewodnikowe stabilizatory napięcia i prądu stałego. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1971, s. 16-28.