Dei Filius

Dei Filius – konstytucja dogmatyczna o wierze katolickiej ogłoszona 24 kwietnia 1870 roku przez Sobór watykański I, skierowana przeciw błędom doktrynalnym, a także przeciw racjonalizmowi i fideizmowi.

Dokument porusza cztery kwestie:

1. O Bogu stworzycielu wszystkich rzeczy.
2. O objawieniu
3. O wierze
4. O wierze i rozumie.

Zdaniem Georgesa Minois w konstytucji "Dei Filius" została uroczyście potwierdzona tradycyjna doktryna, która do dzisiaj stanowi podstawę relacji Kościół katolicki - nauka. Dokument ustala następujące zasady:

• Wiara i rozum zawsze sobą zgodne; nie może być między nimi sprzeczności.
• Złudzenie sprzeczności może wynikać ze złego przedstawienia dogmatu lub niepoprawnego rozumowania.
• Wszelkie rezultaty naukowe sprzeczne z wiarą są fałszywe i Kościół musi je odrzucić.
• Poszczególne nauki mają swobodę stosowania swoich metod, ale Kościół musi czuwać, aby nie popełniały błędów sprzecznych z wiarą.
• Wiara i rozum wspierają się wzajemnie i uzupełniają: rozum potwierdza prawdziwość wiary, a wiara chroni rozum od błędów.
• Wiara stoi ponad rozumem.
• Kościół nie zwalcza nauki ani techniki.
• Doktryna wiary została objawiona w kształcie niezmiennym raz na zawsze; wykluczona jest jakakolwiek ewolucja dogmatów; posłannictwo Kościoła polega na głoszeniu dogmatów, a nie ich dostosowywaniu do zmian w świecie; decyzje Kościoła są nieomylne.

Zgodnie ze zwyczajem do dokumentu są dołączone tzw. kanony, w których użyto formuły klątwy wobec zakazanych twierdzeń.

Konstytucja podkreślała, że zgodnie z doktryną Kościoła katolickiego rozum zajmuje pozycję niższą w stosunku do wiary, gdyż nie wolno mu przekraczać granic wyznaczonych przez dogmaty.

Przeszło 100 lat później tą samą kwestią relacji wiary i rozumu zajął Jan Paweł II w encyklice Fides et ratio.

Linki zewnętrzne

http://ptm.rel.pl/czytelnia/dokumenty/dokumenty-soborowe/sobor-watykanski-i/260-konstytucja-dogmatyczna-o-wierze-katolickiej-dei-filius.html