Stanisława Dziegieć
 Stanisława Dziegieć 28.07.1920 roku. | |
| Data i miejsce urodzenia |
29 czerwca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 listopada 1988 |
| Zawód, zajęcie |
nauczyciel |
| Małżeństwo | |
| Dzieci |
Jerzy Dziegieć, Maria Ewa Dziegieć |
| Odznaczenia | |
| |
Stanisława Dziegieć z domu Wróblewska (ur. 29 czerwca 1896 w Rudzie Guzowskiej[1], zm. 23 listopada 1988 w Łodzi) – polska nauczycielka, społecznik[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Córka Franciszka Wróblewskiego obywatela Żyrardowa i jego żony Rozalii ze Stachlewskich. Dziecinne lata spędziła w domu rodzinnym w Żyrardowie. W ósmym roku życia rozpoczęła naukę szkolną, która trwała do 15 roku życia. Później naukę przerwała z powodu ciężkiej choroby. Po przebytej chorobie rodzice oddali ją do nauki szycia i robót kobiecych. W osiemnastym roku życia rozpoczęła pracę zarobkową. Posadę otrzymała w biurze fabrycznym i pracowała tam do jesienni 1914 roku tzn. do zamknięcia fabryki z powodu wybuchu I wojny światowej. Znając język niemiecki, przeszło rok uczyła tegoż języka w domu prywatnym. Następnie udzielała korepetycje. I jak wspomina w swoim życiorysie „… Wtedy zrodziło się we mnie zamiłowanie do zawodu nauczycielskiego i postanowiłam na tej drodze pozostać…” Żeby zdobyć wiedzę wjechała do Częstochowy i tam w roku 1917–1918 ukończyła roczny kurs ochroniarski w zakładzie Jadwigi Lucht-Michalskiej. W roku 1918–19 pracowała jako ochroniarka we wsi Chorzyna w powiecie wieluńskim.
Dnia 3 października 1919 roku otrzymała nominację na nauczycielkę w dwuklasowej szkole powszechnej w Siemkowicach.
Od dnia 3 lipca do 28 lipca 1923 roku uczestniczyła w kursie geograficzno-przyrodniczym, który ukończyła z wynikiem ogólnym dobrym. W lipcu 1926 roku w Piotrkowie Trybunalskim zdała pierwszą część egzaminu nauczycielskiego z przedmiotów humanistycznych z wynikiem dobrym, a w sierpniu roku 1927 w Łukowie złożyła egzamin z przedmiotów matematyczno-fizycznych również z wynikiem dobrym. W kwietniu 1927 r. w Łodzi zdała egzamin z przedmiotów metodyczno-pedagogicznych z wynikiem ogólnym bardzo dobrym. Z dniem 15 września 1927 roku została zaliczona w poczet nauczycieli wykwalifikowanych. Z dniem 1 lutego 1945 roku podejmuje na nowo obowiązki nauczyciela w Szkole Powszechnej w Siemkowicach, a 30 czerwca 1958 przechodzi na emeryturę. Pracowała również na terenie wsi społecznie w Lidze Katolickiej Kobiet i w Kole Gospodyń Wiejskich. Zmarła 23 listopada 1988 roku w Łodzi i została pochowana na cmentarzu w Siemkowicach.
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Poślubiła 28 lipca 1920 roku, kościele parafialnym św. Marcina w Siemkowicach[3], Wincentego Dziegiecia, miała dwoje dzieci: Marię Ewę ur. 1923 i Jerzego ur. 1921.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Dnia 23 września 1976 roku otrzymała Złotą Odznakę ZNP.
Za wybitne zasługi dla gminy Siemkowice, uchwałą nr XXIII/61/82 Gminnej Rady Narodowej z dnia 8 września 1982 roku, została nazwana ulica Wincentego i Stanisławy Dziegieciów[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Program indeksacji aktów stanu cywilnego i metryk kościelnych [online], metryki.genealodzy.pl [dostęp 2017-11-20].
- ↑ Historia Szkół [online], www.gminasiemkowice.pl [dostęp 2017-11-20] (pol.).
- ↑ Free Family History and Genealogy Records — FamilySearch.org [online], familysearch.org [dostęp 2019-02-21].
- ↑ Google Maps [online], www.google.pl [dostęp 2017-11-20].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. Urabaniak, J. Freus, Siemkowice bogactwo historii, miejsca i ludzi, Siemkowice 2016, s. 181-213.
- Biuletyn Informacyjny Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Pajęcznie, nr 8- 1/2014, s. 15-19.
- Rocznik Łódzki nr XVI, Zbrodnie Hitlerowskie w Łodzi i województwie Łódzkim, Łódź 1972 rok, s. 323-388.