Stroik (technika mikrofal)

Zasada dopasowania za pomocą pojedynczego stroika

Oscylator z akustyczną falą powierzchniową zrealizowany w technice linii długich (tu niesymetrycznych linii paskowych). Widoczne dwa stroiki: krótszy rozwarty na końcu realizujący dopasowanie i dłuższy zwarty na końcu pełniący rolę filtru

Stroik (ang. stub) - odcinek linii transmisyjnej zwarty lub rozwarty na końcu i równolegle dołączony do obwodu. Zadaniem stroika jest przetransformowanie końcowego zwarcia lub rozwarcia na odpowiednią wartość susceptancji (reaktancji), która w miejscu jego dołączenia jest wnoszona do obwodu.

Przykład zastosowania stroika widoczny jest na rysunku obok. Zespolona impedancja obciążenia w odpowiedniej odległości l (po przetransformowaniu z płaszczyzny A do płaszczyzny B) „widziana” jest jako impedancja z częścią rzeczywistą równą impedancji charakterystycznej linii R=Z₀ (zwykle rzeczywistej). W tym miejscu realizacja dopasowania wymaga jedynie kompensacji reaktancji (części urojonej impedancji), którą osiąga się za pomocą stroika wnoszącego do obwodu reaktancję przeciwną. Z uwagi na równoległe włączanie stroika, dla wygody opisu, częściej stosuje się konwencję odwrotności reaktancji i impedancji tj. pojęcia odpowiednio susceptancji i admitancji.

Reaktancja wnoszona przez stroik zależy od jego długości l_S, częstotliwości pracy układu oraz tego czy jest on zwarty czy też rozwarty na końcu (ew. zakończony określoną reaktancją skupioną). Stroik wnosi pożądaną reaktancję tylko dla określonej częstotliwości. Dopasowanie w szerszym zakresie częstotliwości osiąga się zwykle przy zastosowaniu większej liczby stroików lub specjalnej geometrii. Z racji zależności częstotliwościowej stroik może być także wykorzystywany jako filtr pasmowy.

Własności stroików są często wykorzystywane w technice linii paskowych (prostota wykonania). Przykład zastosowania prezentuje poniższa fotografia.