Stułbia bezczułkowa
| Protohydra leuckarti | |
| (Greeff, 1870) | |
.jpeg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
stułbia bezczułkowa |
Stułbia bezczułkowa (Protohydra leuckarti) – gatunek maleńkiego, trudnego do zauważenia, samotnie żyjącego słonawowodnego jamochłona z gromady stułbiopławów. Jego cechą charakterystyczną jest zupełny brak czułków[2].
Polipy stułbi bezczułkowej przypominają z wyglądu grudkę przezroczystego żelu, która może być oblepiona ciałami obcymi. W miejscach płytkich zwierzęta te są różowawe, czasem zielonawe, w głębszych zupełnie pozbawione koloru. Długość ciała wynosi do 1,5 mm.[2]
Jamochłon ten żywi się głównie nicieniami[3]. Nie mając wyspecjalizowanych pączków rozrodczych, dzieli się przez podział poprzeczny - przede wszystkim jesienią. Występuje, podobnie jak inne żyjące w Polsce stułbie, na roślinach (często delikatnych plechach glonów), a ponadto na dnie mulisto-piaszczystym i piaszczystym. Najchętniej zasiedla wody o zasoleniu 5-10‰. Ze względu na niskie zasolenie Bałtyku, można ją spotkać w całym tym morzu[2].
Stułbia bezczułkowa ma w obrębie rodzaju dwóch krewnych, z czego jeden jest pewny, a drugi określony jako species inquirenda[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Protohydra leuckarti. World Register of Marine Species. (ang.).
- ↑ a b c Ludwik Żmudziński: Świat zwierzęcy Bałtyku. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1990, s. 74-75. ISBN 83-02-02374-4.
- ↑ Mały słownik zoologiczny. Bezkręgowce. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976, s. 333.