Studnia w Siwym Wierchu

Studnia w Siwym Wierchu (słow. Priepasť v Sivom vrchu) – największa z dotychczas odkrytych jaskiń w masywie Siwego Wierchu w słowackich Tatrach Zachodnich. Z głębokością 93 m w 2001 r. zajmowała 45 miejsce na liście najgłębszych jaskiń Słowacji. W 2017 r. spadła na miejsce 54.

Położenie

Wejście do jaskini znajduje się na wysokości 1790 m n.p.m., prawie pod samym szczytem Siwego Wierchu, ok. 100 m na zachód od jego wierzchołka. Usytuowane jest wśród skalnych turniczek i rozpadlin w górnej części tzw. Rzędowych Skał.

Charakterystyka

Jest jaskinią o rozwinięciu pionowym, utworzoną w dolomitach płaszczowiny choczańskiej, pochodzących ze środkowego triasu. Składa się z systemu trzech studni, opadających na łączną głębokość 93 m. Łączna długość korytarzy wynosi 250 m. Pomimo że istnieje w kompleksie skał węglanowych, nie jest ona typową jaskinią krasową. Jest jaskinią typu szczelinowego, powstałą w wyniku blokowych ruchów masowych górotworu w płaszczyznach spękań, w minimalnym jedynie stopniu przemodelowaną przez współcześnie zachodzące procesy krasowienia. Według przypuszczeń J. Brodňanskiego dno jaskini sięga już podścielających dolomity choczańskie utworów kredy.

Historia eksploracji

Jaskinia znana była od dawna miejscowym pasterzom, lecz z uwagi na położenie i trudne wejście nie budziła ich większego zainteresowania. Anton Kocian wspomniał ją w swoim przewodniku po Orawie (w tym i Tatrach Zachodnich), wydanym w 1933 r. Na jej dno zeszli dopiero w 1970 r. speleolodzy z Orawy, którymi kierował Ján Brodňanský.

Bibliografia

• Hochmuth Zdenko: Krasové územia a jaskyne Slovenska, w: “Geographia Cassoviensis”, ročník II., 2 / 2008, wyd. Univerzita Pavla Jozefa Šafárika v Košiciach, Košice 2008, ISSN 1337-6748; [2];