Styl Adamów

J. i R. Adam, projekt elewacji pałacu Williamsa w Londynie

Styl Adamów – odmiana klasycyzmu wprowadzona w Anglii w drugiej połowie XVIII i początku XIX wieku przez architekta Roberta Adama współpracującego z braćmi: Jamesem, Johnem i Williamem^[1]. Cechą charakterystyczną stylu Adamów była lekkość pomysłowe zaplanowanie i elegancja osiągana przez jasną kolorystykę, zastosowanie stiuków, malowideł ściennych wzorowanych na malarstwie pompejańskim, pilastrów oraz medalionów zdobionych figuralnie, ornamentów roślinnych i palmet a także wysoko umieszczonych luster.

Bracia zajmowali się projektowaniem budowli wraz z całym wystrojem i wyposażeniem wnętrz. Zmiany stylistyczne dotyczyły więc meblarstwa, wyglądu kominków, dywanów, żyrandoli i innych elementów wyposażenia. Sprzęty projektowali i wykonywali im m.in. Chippendale, Linnell, Hepplewhite, Sheraton^[2].

Ich dziełem są miejskie i wiejskie rezydencje arystokracji londyńskiej, budynki publiczne (uniwersytet w Edynburgu). Najbardziej wpływowe realizacje Roberta Adama to te z Syon, Osterley, Kenwood, Kedleston, Newby i Soltram. Styl Adamów został rozpowszechniony w Stanach Zjednoczonych oraz w Europie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Wyd. 5. Warszawa: PWN, 2020, s. 2, kol. 1, 2. ISBN 978-83-01-12365-9.
↑ Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Wyd. 5. Warszawa: PWN, 2020, s. 2, kol. 2. ISBN 978-83-01-12365-9.

[1] Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Wyd. 5. Warszawa: PWN, 2020, s. 2, kol. 1, 2. ISBN 978-83-01-12365-9.

[2] Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Wyd. 5. Warszawa: PWN, 2020, s. 2, kol. 2. ISBN 978-83-01-12365-9.

[1]

[2]