Syndrom unikania cienia

Syndrom unikania cienia, zespół unikania cienia, unikanie cienia (ang. Shade Avoidance Syndrome, SAS) – zmiany w morfologii i fizjologii roślin, które występują w odpowiedzi na niedobór promieniowania czynnego fotosyntetycznie (PAR) spowodowany sąsiednią roślinnością. Syndrom unikania cienia prowadzi do zmniejszania obecnego lub przyszłego zacienienia^[1].

Obejmuje szereg reakcji (poniżej podano przykładowe)^[1]:

wydłużenie hipokotylu u siewek,
odchylenie osi wzrostu w stronę bardziej oświetloną,
zaginanie w górę liścieni i liści właściwych,
wzrost ogonków liściowych,
przyspieszenie kwitnienia,
zmniejszenie ilości rozgałęzień kwiatostanu wyrastającego z rozety,
wydłużenie międzywęźli,
wydłużenie fazy wegetatywnej,
zwiększenie dominacji wierzchołkowej.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

tolerancja / aklimatyzacja cienia (ang. shade-tolerance, shade-acclimation)^[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Jorge J.J.J. Casal Jorge J.J.J., Shade Avoidance, „The Arabidopsis Book”, 10, 2012, e0157, DOI: 10.1199/tab.0157, ISSN 1543-8120 [dostęp 2019-07-10] (ang.).

[:0-1] Jorge J.J.J. Casal Jorge J.J.J., Shade Avoidance, „The Arabidopsis Book”, 10, 2012, e0157, DOI: 10.1199/tab.0157, ISSN 1543-8120 [dostęp 2019-07-10] (ang.).

[1]