Szachtarśk (batalion)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szachtarśk
Батальйон патрульної служби міліції особливого призначення «Шахтарськ»
Ilustracja
Naszywka batalionu
Historia
Państwo

 Ukraina

Sformowanie

czerwiec 2014

Rozformowanie

październik 2014

Nazwa wyróżniająca

Szachtarśk

Tradycje
Kontynuacja

Rota „Tornado”

Komendanci
Pierwszy

Andrij Fiłonenko

Konflikty zbrojne
Wojna w Donbasie
Organizacja
Dyslokacja

Dniepropietrowsk

Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Formacja

Specjalne Pododdziały Ochrony Porządku Publicznego na Ukrainie

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Ukrainy

Skład

700 ludzi

Batalion służby patrolowej milicji specjalnego przeznaczenia „Szachtarśk” (ukr. Батальйон патрульної служби міліції особливого призначення «Шахтарськ») – jednostka Specjalnych Pododdziałów Ochrony Porządku Publicznego na Ukrainie powstała po wybuchu wojny w Donbasie. Została rozwiązana po udowodnieniu jej żołnierzom przypadków grabieży w strefie ATO.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Batalion został sformowany w czerwcu 2014 roku[1] i według zastępcy jego dowódcy, Rusłana Onyszczenki (byłego kryminalisty[2]), złożony on był z „ochotników z obwodów donieckiego i ługańskiego, którzy od dawna walczą z rosyjskim zagrożeniem”. Jego nazwa wzięła się od miasta leżącego ok. 60 km na wschód od Doniecka[1]. Według niektórych doniesień w procesie tworzenia batalionu (i kilku podobnych oddziałów, jak „Azow” czy „Donbas”) duży udział miał oligarcha Ihor Kołomojski[3].

Dowódcą batalionu mianowano Andrija Fiłonenko, który posiadał doświadczenie bojowe z walk o Mariupol. Wcześniej organizował batalion „Ukraina”. Członkowie „Szachtarśka” przeszli miesięczne szkolenie wojskowe w Dniepropietrowsku (dziś Dniepr) zakończone przysięgą w lipcu. Na ten miesiąc przypada prawdopodobne przetransportowanie żołnierzy do strefy walk[4].

Na początku sierpnia wziął udział w bitwie pod Dokuczajewskiem, gdzie w wyniku ostrzału snajpera Donieckiej Republiki Ludowej stracił dwóch ludzi[5][6]. Kolejnych dwóch poległo w trakcie wypełniania obowiązków służbowych w Marjince[7][8].

W kolejnych dniach batalion został skierowany do Iłowajśka, gdzie toczyły się krwawe bitwy z bojownikami DRL. W trakcie walk, 19 sierpnia, stracił on 3 żołnierzy[9][10][11]. Trudna sytuacja na froncie sprawiła, że jednostka wraz z Pułkiem „Azow” została wycofana z miasta i skierowana do obrony Mariupola. Zdaniem jednego z dowódców, gdyby nie ten ruch, to wkrótce oba miasta znalazłyby się pod kontrolą separatystów[12].

We wrześniu minister spraw wewnętrznych Ukrainy Arsen Awakow podjął decyzję o rozwiązaniu batalionu pod zarzutem grabieży, jakich dopuścić miało się 50 żołnierzy jednostki w mieście Wołnowacha i innych miejscowościach, jednak żołnierze „Szachtarśka” odmówili podporządkowania się rozkazom[13]. Ostatecznie jednostkę udało się rozwiązać w październiku[1][14]. Jej bojownicy przeszli do jednostek „Święta Maria” i „Tornada”[15][16]. Uczestniczący w jego tworzeniu Dmytro Linko wybrał jednak politykę i dostał się do Rady Najwyższej z list Partii Radykalnej Ołeha Laszki[3][17].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Радіо Свобода, Батальйон «Шахтарськ» розформований через мародерство – Аваков, „Радіо Свобода”, 17 października 2014 [dostęp 2023-03-04] (ukr.).
  2. Эффект «Торнадо» [online], Центр громадянських свобод [dostęp 2023-03-04] (ros.).
  3. a b Kostiantyn Fedorenko, Andreas Umland, Między linią frontu a parlamentem: Ukraińskie Partie Polityczne i Nieregularne Grupy Zbrojne od 2014, 2022.
  4. Obozrevatel, Командиры батальона ''Шахтерск'': 95% милиции нужно уволить. Это враги [online], OBOZREVATEL, 18 lipca 2014 [dostęp 2023-03-04] (ros.).
  5. Старіков Євген Андрійович („Док”) – Книга пам'яті загиблих [online], memorybook.org.ua [dostęp 2023-03-09].
  6. Рижак Володимир Юрійович („Мачете”) – Книга пам'яті загиблих [online], memorybook.org.ua [dostęp 2023-03-09].
  7. Бегма Костянтин Олександрович – Книга пам'яті загиблих [online], memorybook.org.ua [dostęp 2023-03-09].
  8. Бричук Олександр Васильович – Книга пам'яті загиблих [online], memorybook.org.ua [dostęp 2023-03-09].
  9. Москаленко Володимир Васильович («Фін») – Книга пам'яті загиблих [online], memorybook.org.ua [dostęp 2023-03-09].
  10. Горячевський Олександр Олександрович – Книга пам'яті загиблих [online], memorybook.org.ua [dostęp 2023-03-09].
  11. Курочка Анатолій Михайлович («Дєд») – Книга пам'яті загиблих [online], memorybook.org.ua [dostęp 2023-03-09].
  12. в, Иловайск: хронология трагедии и жестокий урок истории [online], Ветерани.UA [dostęp 2023-03-04] (ukr.).
  13. Порошенко розформовує «Шахтарськ». Бійці відмовляються здавати зброю | ТРК „Аверс” [online], web.archive.org, 12 września 2014 [dostęp 2023-03-04] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-12].
  14. Bohaterowie czy przestępcy? Ukraina bierze się za ochotnicze bataliony [online], wiadomosci.dziennik.pl, 20 października 2014 [dostęp 2023-03-04] (pol.).
  15. Як батальйон МВС „Свята Марія” навчає новобранців [online], ukraine.segodnya.ua [dostęp 2023-03-04] (ukr.).
  16. A Koczetkow, Ekstremizm w ukraińskiej polityce, społeczeństwie, mediach i strukturach siłowych, lipiec 2015.
  17. Лінько Дмитро Володимирович – Біографія, Балотування, Фракції, Політична Агітація | ПолітХаб [online], www.chesno.org [dostęp 2023-03-04] (ukr.).