Sznurowadło
Sznurowadło (sznurówka) – cienki sznurek używany do wiązania ze sobą obłożyn buta (uniemożliwiając jego spadanie ze stopy) lub do wiązania gorsetu.
Sznurowadła płaskie lub okrągłe plecione są głównie z bawełny lub poliestru, różnej długości i grubości[1]. Końcówka sznurowadła to metalowa lub wykonana z tworzywa sztucznego skuwka sznurowadła lub aglet. Samo sznurowanie polega na łączeniu dwóch brzegów (lub ich zbliżenie) poprzez przewlekanie sznurka przez dziurki lub haczyki[2]
Historia[edytuj | edytuj kod]
Umocowywanie obuwia przy pomocy sznurków znane było już 2 tysiące lat p.n.e. w Mezopotamii, gdzie noszono skórzane sandały przywiązywane do kostki przy pomocy rzemieni. Podobne obuwie występowało też w Starożytnej Grecji i Rzymie. W średniowiecznej Europie popularniejsze od sznurków czy rzemieni były wstążki, sprzączki, ozdobne klamry, później buty były także wsuwane, spinane lub zapinane na guzik.
Współczesne sznurowadła opatentował w 1790 roku angielski wynalazca Harvey Kennedy. W 1840 roku pojawiły się buty z dziurkami wzmocnionymi metalowymi pierścieniami, co w połączeniu ze skuwkami znacznie ułatwiło przewlekanie sznurówek[3].
Sznurowadła nie cieszyły się większą popularnością aż do XX wieku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sznurowadła do obuwia. sznurowadla.com. [dostęp 2022-10-28].
- ↑ Słownik języka polskiego (red. Mieczysław Szymczak). T. 3, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1981, s.420, ISBN 83-01-00284-0
- ↑ Maciej Baczak, Sławomir Łotysz, Dariusz Machla: 1000 wynalazków, czyli historia ludzkiej pomysłowości. Bielsko Biała: Wydawnictwo Dragon, 2020, s. 17, ISBN 978-83-8172-554-5
