TKc100
 TKc100-1648 (dawny TKb100-10) w Muzeum Kolejnictwa w Warszawie | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1893 r. |
| Układ osi |
1B n2t / 1B h2t |
| Wymiary | |
| Masa służbowa |
43,2 t |
| Długość |
9840 mm |
| Średnica kół napędnych |
1580 mm |
| Średnica kół tocznych |
1130 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Ciśnienie w kotle |
12 at |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
89,60 m² |
| Powierzchnia rusztu |
1,60 m² |
| Średnica cylindra |
420 mm |
| Skok tłoka |
600 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Prędkość konstrukcyjna |
75 km/h |
TKc100 – oznaczenie towarowych parowozów – tendrzaków o układzie osi 1B (1-2-0) według systemu oznaczeń PKP. Na PKP w rzeczywistości nie eksploatowano parowozów z takim oznaczeniem serii[1], natomiast nosił je parowóz TKc100-1648 należący do Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w Łodzi, który wcześniej był niewłaściwie zaliczony na PKP do serii TKb100[2].
Parowóz TKc100-1648 należał do typu T4¹ kolei pruskich. Wyprodukowany został w 1893 roku przez Henschel & Sohn w Kassel (numer fabryczny 3838)[2]. W 1927 roku kocioł parowozu został zamieniony na nowy kocioł firmy Borsig na parę przegrzaną (numer fabryczny kotła 1648)[2]. Początkowo służył na kolejach pruskich, a 26 stycznia 1917 został sprzedany na Słupskie Koleje Lokalne (Stolper Kreisbahn, StKB), od 1940 pozostające pod wspólnym zarządem Pommersche Landesbahnen). W 1945 roku trafił na PKP, gdzie zaliczono go do serii TKb100 i nadano mu numer TKb100-10. W 1953 roku został skreślony z inwentarza PKP i sprzedany Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w Łodzi, gdzie nosił numer TKc100-1648 (od prawidłowego oznaczenia PKP i numeru kotła). W 1979 został wycofany z eksploatacji i przekazany do Muzeum Kolejnictwa w Warszawie, gdzie stoi do dziś z fikcyjnym oznaczeniem PKP TKc100-1[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Paweł Terczyński, Atlas parowozów, Poznań, 2003, ISBN 83-901902-8-1, ss.94, 148
- ↑ a b c d Tomisław Czarnecki: TKb100-10 w serwisie Wciąż pod parą [dostęp 1-7-2012]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Tomisław Czarnecki: Wciąż pod parą. 2008. [dostęp 2011-03-08]. (pol.).