Tadeusz Dalbor
Tadeusz Maksymilian Dalbor (ur. 15 października 1889 w Tomaszowie Lubelskim, zm. 21 czerwca 1981 w Warszawie) – polski dyplomata, doktor historii.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 15 października 1889 w Tomaszowie Lubelskim, w rodzinie Maksymiliana (1839–1923), powstańca styczniowego, urzędnika magistratu we Lwowie, i Emilii z Nowaków[1]. Od 1900 uczęszczał do Gimnazjum im. Franciszka Józefa I we Lwowie. Po otrzymaniu w 1907 matury podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego.
Po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 ewakuowany wraz z rodziną do miejscowości Pinggau w Styrii. W roku akademickim 1917/1918 dokończył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Podjął pracę w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, od 1 listopada 1918 do 1 stycznia 1919 jako urzędnik, a od 1 stycznia 1919 do 31 marca 1920 jako referent. W 1919 na UJ doktoryzował się w zakresie historii.
W 1920 rozpoczął pracę w MSZ jako dyplomata. Od 1 kwietnia 1920 do 1 lutego 1921 był attaché emigracyjnym w Konsulacie Generalnym RP w Chicago. Przeniesiony do Konsulatu Generalnego RP w Montrealu, pracował w nim do 1 listopada 1922, początkowo jako attaché emigracyjny, od 2 września 1921 z tytułem konsula, a od 1 maja 1922 jako konsul i kierownik konsulatu. Od 1 października 1922 był attaché emigracyjnym z tytułem konsula w Poselstwie RP w Waszyngtonie. Od 1 stycznia do 1 października 1924 był attaché emigracyjnym z tytułem konsula w MSZ. Z ramienia MSZ w 1924 uczestniczył w obradach międzyministerialnej konferencji w sprawie wymiany więźniów politycznych między Polską a ZSRR. Od 1 października 1924 do 1 lipca 1928 był radcą emigracyjnym z tytułem konsula w Poselstwie RP w Berlinie[2]. Następnie został przeniesiony do Ambasady RP w Paryżu, gdzie pracował od 1 lipca 1928 do 30 listopada 1929 jako radca emigracyjny[3]. Od 1 grudnia 1930 do 30 czerwca 1932 był konsulem generalnym i kierownikiem Konsulatu Generalnego RP we Frankfurcie nad Menem. Odwołany, od 1 lipca 1932 pozostawał w dyspozycji MSZ. Od 1932 należał do Klubu Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej.
Od 1920 był mężem Romany z Kwiatkowskich (1890–1977), z którą miał syna Andrzeja (1921–1925)[1].
Zmarł 22 czerwca 1981 i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 88-4-27,28)[4].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 lipca 1946)[5]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Tadeusz Maksymilian Dalbor. sejm-wielki.pl. [dostęp 2018-01-13].
- ↑ Piotr Kraszewski. Ostatni etap polsko-niemieckich rokowań o układ w sprawie robotników sezonowych (styczeń-listopad 1927 r.). „Przegląd Zachodni”. nr 5/6, s. 47–69, 1984. Poznań: Instytut Zachodni. [dostęp 2023-07-05].
- ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 72, poz. 690 - Konwencja między Polską a Francją, dotycząca ubezpieczenia na starość, na wypadek niezdolności do pracy i śmierci robotników i pracowników umysłowych, zatrudnionych w górnictwie, podpisana w Warszawie, dnia 21 grudnia 1929 r.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KWIATKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2018-01-08] .
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 17, poz. 37 „za organizowanie polskich placówek zagranicą”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Smolana (oprac.): Urzędnicy Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej 1918–1945. Przewodnik biograficzny. T. I. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, 2020, s. 95–97. ISBN 978-83-65681-96-6. [dostęp 2023-07-05].
- Dyplomaci Polski Ludowej
- Konsulowie II Rzeczypospolitej w Niemczech
- Ludzie urodzeni w Tomaszowie Lubelskim
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Pochowani na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
- Polacy – Oficerowie Legii Honorowej
- Urodzeni w 1989
- Zmarli w 1981