Tadeusz Dulny
{{{tytuły}}} | |
[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{podpis grafiki}}}]] {{{podpis grafiki}}} | |
Data i miejsce urodzenia |
{{{data urodzenia}}} |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
{{{data śmierci}}} |
Czczony przez |
{{{kościół}}} |
Beatyfikacja |
{{{data beatyfikacji}}} |
Kanonizacja |
{{{data kanonizacji}}} |
Wspomnienie |
{{{wspomnienie}}} |
Atrybuty |
{{{atrybuty}}} |
Patron |
{{{patron}}} |
Szczególne miejsca kultu |
{{{miejsce kultu}}} |
[[Plik:{{{faksymile}}}|130x100px|alt=Faksymile|{{{opis faksymile}}}]] {{{opis faksymile}}} |
Tadeusz Dulny (ur. 8 sierpnia 1914 w Krzczonowicach, zm. 7 sierpnia 1942 w Dachau) - polski kleryk, błogosławiony Kościoła katolickiego, męczennik z Dachau.
Biografia
Jedno z ośmiorga dzieci Jana i Antoniny z domu Gruszki, ochrzczony w kościele parafialnym w Ćmielowie 9 sierpnia 1914. Skromny, ofiarny i pracowity uczył się w gimnazjum Ostrowcu Świętokrzyskim. W 1935 wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku[1].
Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany 7 listopada 1939 wraz z nimi klerykami i profesorami seminarium. 16 stycznia 1940 został przewieziony z więzienia we Włocławku do miejsca internowania (klasztor w Lądzie), gdzie przebywał do 26 sierpnia 1940 kiedy to trafił do hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Ostatnim etapem jego życia stał się jednak obóz w Dachau, do którego przewieziono go 15 grudnia 1940 roku i zarejestrowano jako numer 22662. Według relacji naocznych świadków ten młody alumn, w warunkach nieludzkiego traktowania i pracy ponad siły czerpał siły z modlitwy i zawsze służył pomocą współwięźniom, aż do śmierci głodowej która nastąpiła 7 sierpnia 1942 roku.
Beatyfikował go papież Jan Paweł II w Warszawie 13 czerwca 1999 w grupie 108 polskich męczenników.
<ref>
o nazwie „stopień”, zdefiniowany w <references>
, nie był użyty wcześniej w treści.Bibliografia
- Męczennicy za wiarę. Słudzy Boży z diecezji włocławskiej, oprac. T. Kaczmarek, Włocławek, 1998