Przejdź do zawartości

Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie
Ilustracja
Budynek teatru w okresie międzywojennym
Typ teatru

teatr dramatyczny

Data powstania

1933

Data zamknięcia

1939

Państwo

 Polska

Lokalizacja

Stanisławów,
ul. Bielowskiego (obecnie ul. L. Kurbasa 3)

Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie”
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego
Mapa konturowa obwodu iwanofrankiwskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie”
Położenie na mapie Iwano-Frankiwska
Mapa konturowa Iwano-Frankiwska, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie”
Ziemia48°55′17″N 24°42′44″E/48,921474 24,712350

Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie – teatr działający w Stanisławowie w latach 1933–1939.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Budynek teatru przed przebudową po I wojnie światowej
Budynek dawnego teatru – siedziba Regionalnej Filharmonii Iwano-Frankowskiej

Początki teatru w Stanisławowie sięgają 1887 roku i wiążą się z działalnością tamtejszego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki. Idea ta spotkała się z zainteresowanie ówczesnych władz miejskich, które ofiarowały działkę pod budowę gmachu oraz Kasy Oszczędności, która wsparła inicjatywę finansowo. Obiekt powstał w 1891 roku i mógł pomieścić 800 widzów. Dyrekcję teatru powierzono stanisławowskiemu aktorowi Lucjanowi Kwiecińskiemu, a inauguracja działalności miała miejsce w dniu 18 kwietnia 1892 roku premierą Ślubów panieńskich Aleksandra Fredry.

Od początku istnienia teatr borykał się z problemami finansowymi oraz niezadowalającą frekwencją. Spowodował to – wspólnie z problemami osobistymi – rezygnację Kwiecińskiego z funkcji dyrektora w grudniu 1893 roku. Jego miejsce zajął Władysław Antoniewski, który pełnił tę funkcję do 1898 roku. Jemu również nie udało się poprawić sytuacji teatru, pomimo uzyskania dla zespołu subwencji i występu na stanisławowskiej scenie m.in. Heleny Modrzejewskiej w 1894 roku[1]. Ostatecznie aż do lat 30. XX wieku w Stanisławowie brak było zawodowego zespołu scenicznego. Istniał natomiast amatorski zespół operowo-operetkowy (1871–1914)[2]. Dodatkowo gmach teatru ucierpiał podczas I wojny światowej.

Reaktywacja teatru dramatycznego nastąpiła w 1933 roku z inicjatywy Towarzystwa Muzycznego im. Moniuszki. W wyniku konkursu zadanie to powierzono aktorce Zuzannie Łozińskiej. Zespół nosił nazwę Teatr im. Stanisława Moniuszki i początkowo również borykał się z problemami finansowymi. Te udało się przezwyciężyć m.in. dzięki wsparciu Towarzystwa, a z dniem 1 stycznia 1935 roku teatr otrzymał subwencję rządową, udzieloną w zamian za objazdy zespołu po miastach i miasteczkach województw: stanisławowskiego i tarnopolskiego. Zmieniono również nazwę na Teatr Pokucko-Podolski, natomiast pod koniec działalności zespół występował jako Teatr Małopolski.

W latach 1933–1939 teatr dał 4227 przedstawień, z czego 1116 w Stanisławowie, a 3111 podczas objazdów po województwach: stanisławowskim, tarnopolskim i lwowskim. W tym okresie zespół odwiedził 329 miast i miasteczek południowo-wschodniej Polski.

Obecnie w gmachu dawnego teatru ma swoją siedzibę Regionalna Filharmonia Iwano-Frankowska.

Członkowie zespołu

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Teatr w Stanisławowie: historia-repertuar-recepcja, spotkanie z dr Olgą Ciwkacz. pracowniadramatu.uw.edu.pl, 2016-02-24. [dostęp 2022-06-09]. (pol.).
  2. ↑ Olga Ciwkacz: Z dziejów opery amatorskiej Towarzystwa muzycznego im. St. Moniuszki w Stanisławowie (1871 – 1914). www.stanislawow.net. [dostęp 2022-06-09]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Teatr_Pokucko-Podolski_w_Stanisławowie&oldid=71939462”