Tercja pikardyjska

Tercja pikardyjska – podwyższona o pół tonu tercja mała akordu tonicznego, stanowiącego zakończenie utworu utrzymanego w tonacji molowej (w wyniku czego brzmi on jak akord durowy). Stosowanie w kompozycjach tercji pikardyjskiej, pozwalającej na uzyskanie efektu optymistycznego zakończenia utworu, było popularne w okresie baroku, szczególnie jako zakończenie fug minorowych. Często stosowana przez Bacha. Ten prosty środek harmoniczny był również wykorzystywany później, m.in. w estetyce socrealizmu przy zakończeniach pieśni masowych czy kantat panegirycznych (np. Kantata o Stalinie Aleksandra Aleksandrowa z 1938)^[1].

$\layout{\context {\Score\override SpacingSpanner spacing-increment = 2}} \new Staff \with { \magnifyStaff #1.2 } {\clef treble \key c \major \time 4/4 \tempo "Andante" 4 = 60 \override Accidental.color = "red" <<a c' e'>> <<e b g'>> <<a c' e'>> <<a d' f'>> <<a c' e'>> <<e b g'>> <<a2\fermata cis'2 e'2 a'2>>}$

Przykład zastosowania tercji pikardyjskiej w sekwencji, która utrzymana jest w tonacji a-moll

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ MaciejM. Gołąb MaciejM., Muzyczna moderna w XX wieku, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2011, s. 177, ISBN 978-83-229-3249-0, OCLC 804071137 .

[1] MaciejM. Gołąb MaciejM., Muzyczna moderna w XX wieku, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2011, s. 177, ISBN 978-83-229-3249-0, OCLC 804071137 .

[1]