Test Hintona
Test Hintona – jedna z metod diagnostycznych, dokonywana przy podejrzeniu zarażenia pacjenta kiłą. Metodę tę opracował i nadał jej nazwę amerykański fizyk William A. Hinton[1]. Metoda zyskała największą popularność w placówkach amerykańskich[2].
Przeprowadzenie i mechanizm testu[edytuj | edytuj kod]
Metoda polega na zmieszaniu ze sobą surowicy badanej z odczynnikiem, na który składają się głównie glicerol, cholesterol i esencja z mięsa wołowego. W odczynniku znajdują się antygeny, mające zareagować z surowicą i wywołać aglutynację[2].
Udowodniono, że test Hintona, mimo że jest modyfikacją testu Wassermana, to jednak bazuje na wykrywaniu nieco innych substancji. Zmiany jednak występują na poziomie immunochemicznym[3].
Skuteczność testu[edytuj | edytuj kod]
Test został opracowany jako tańsza alternatywa dla testu Wassermana, i, będąc jego modyfikacją, wykazuje korelację wyników na poziomie 91,6% przy 500 przebadanych próbkach. Podobny poziom korelacji występuje przy porównaniu z testem Kohna, czy testem Sigmy. Spośród tejże grupy 500 pacjentów test Hintona tylko 4 razy dał wynik fałszywie pozytywny (skuteczność powyżej 99%)[potrzebny przypis].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Definition of HINTON TEST, www.merriam-webster.com [dostęp 2016-12-28].
- ↑ a b T.E. Osmond, THE HINTON TEST FOR SYPHILIS, „British Medical Journal”, 3588, 1929, s. 666, ISSN 0007-1447, PMID: 20774980, PMCID: PMC2451978 [dostęp 2016-12-28].
- ↑ Joseph Earle Moore, BIOLOGICALLY FALSE POSITIVE SEROLOGIC TESTS FOR SYPHILIS, „Journal of the American Medical Association”, 5, 1952, DOI: 10.1001/jama.1952.03680050033010, ISSN 0002-9955 [dostęp 2016-12-28].
