Trichinella britovi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Trichinella britovi – gatunek pasożytniczego nicienia z rodziny Trichinellidae. Tak jak pozostałe gatunki z rodzaju Trichinella jest jednym z najgroźniejszych pasożytów człowieka – wywołuje chorobę włośnicę (trychinozę). Należy do gatunków włośni otorbiających się w mięśniach (jedynym gatunkiem występującym w Europie, który nie posiada takiej zdolności jest Trichinella pseudospiralis)[1].

Ze względu na duże podobieństwo do Trichinella spiralis i innych gatunków z rodzaju Trichinella larwy te można odróżnić tylko za pomocą badań molekuralnych - PCR[1].

Choć nie posiada swojego polskiego odpowiednika często nazywany jest włośniem[2].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

T. britovi swoim zasięgiem obejmuje całą Europę. Powszechnie występuje u lisów w takich krajach jak: Szwajcaria, Węgry, Słowacja, Litwa, Łotwa, Estonia, Portugalia, a także na Sardynii[2][3][4]. Był notowany u dzików na Słowacji, Węgrzech, Litwie, na Bałkanach (w Bośni i Harcegowinie i Serbii) oraz we Włoszech[3][4][5], a także u świń na Litwie i Łotwie[2].

W Polsce larwy wykryto u dzików, lisów, wilków, jenotów[2][6][7][8][9]. Ponadto uważa się, że duże znaczenie w transmisji pasożyta odgrywają gryzonie (myszy, szczury) oraz łasicowate – kuny leśne, tchórze i borsuki[10][2].

Najczęściej pasożyt notowany jest u dzików, ze względu na częste badanie mięsa przeznaczonego do konsumpcji[11].

Ponadto larwy T. britovi były notowane poza Europą: u szakali złocistych w Iranie oraz u zwierząt w Afryce Subsaharyjskiej[12].

Cykl rozwojowy[edytuj | edytuj kod]

Cykl rozwojowy wygląda identycznie jak w przypadku T. spiralis. T. britovi również należy do pasożytów poliskenicznych.

Uznaje się, że żywiciel pośredni tego pasożyta jest jednocześnie żywicielem ostatecznym.

Do niedawna dominował pogląd, że dużą rolę w przetrwaniu pasożyta w środowisku odgrywają gryzonie[11]. Najnowsze badania podważają jednak tę teorię.

Źródła zarażenia[edytuj | edytuj kod]

Przyczyną zachorowań u ludzi na włośnicę jest spożywanie surowego lub niedogotowanego mięsa[1][2].

Zagrożenie takie wzrasta w przypadku spożycia dziczyzny, mięsa o nieznanym pochodzeniu oraz mięsa od zwierząt dzikich, świń i koni nie przebadanego przez służby weterynaryjne[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Jakub Gawor, Trichinella pseudospiralis - nowy gatunek włośnia w środowisku leśnym w Polsce. Czy wzrasta zagrożenie włośnicą u ludzi?, „Życie Weterynaryjne” (88 (12)), 2013.
  2. ↑ a b c d e f g Jakub Gawor, Włośnica u dzików i zwierząt drapieżnych rosnącym zagrożeniem dla ludzi w Polsce, „Życie Weterynaryjne” (86 (10)), 2011, s. 807-809.
  3. ↑ a b E. Bandino i inni, Trichinella britovi from domestic to wild animals of Sardinia, Italy, „Veterinary Parasitology”, 212 (3-4), 2015, s. 262–266, DOI: 10.1016/j.vetpar.2015.07.020, ISSN 0304-4017 [dostęp 2018-05-17].
  4. ↑ a b Z. Tolnai i inni, Environmental determinants of the spatial distribution of Trichinella britovi and Trichinella spiralis in Hungary, „Veterinary Parasitology”, 204 (3-4), 2014, s. 426–429, DOI: 10.1016/j.vetpar.2014.04.024, ISSN 0304-4017 [dostęp 2018-05-17].
  5. ↑ Duško Ćirović i inni, A large-scale study of the Trichinella genus in the golden jackal ( Canis aureus ) population in Serbia, „Veterinary Parasitology”, 212 (3-4), 2015, s. 253–256, DOI: 10.1016/j.vetpar.2015.07.022, ISSN 0304-4017 [dostęp 2018-05-17].
  6. ↑ Ewa Bilska-Zając i inni, Trichinella species circulating in wild boar (Sus scrofa) populations in Poland, „International Journal for Parasitology: Parasites and Wildlife”, 2, 2013, s. 211–213, DOI: 10.1016/j.ijppaw.2013.05.004, ISSN 2213-2244, PMID: 24533337, PMCID: PMC3862528 [dostęp 2018-05-16].
  7. ↑ Justyna Bień i inni, The occurrence of nematodes of the genus Trichinella in wolves ( Canis lupus ) from the Bieszczady Mountains and Augustowska Forest in Poland, „Veterinary Parasitology”, 231, 2016, s. 115–117, DOI: 10.1016/j.vetpar.2016.04.010, ISSN 0304-4017 [dostęp 2018-05-16].
  8. ↑ Aleksandra Cybulska i inni, The Occurrence ofTrichinellaspp. in Red Foxes (Vulpes vulpes) in Different Regions of Poland: Current Data, „Vector-Borne and Zoonotic Diseases”, 16 (11), 2016, s. 717–721, DOI: 10.1089/vbz.2016.1996, ISSN 1530-3667 [dostęp 2018-05-16] (ang.).
  9. ↑ Frits Franssen i inni, Genetic evidence of interspecies introgression of mitochondrial genomes between Trichinella spiralis and Trichinella britovi under natural conditions, „Infection, Genetics and Evolution”, 36, 2015, s. 323–332, DOI: 10.1016/j.meegid.2015.10.005, ISSN 1567-1348 [dostęp 2018-05-17].
  10. ↑ Muza Kirjušina i inni, Trichinella britovi biomass in naturally infected pine martens (Martes martes) of Latvia, „Veterinary Parasitology”, 231, 2016, s. 110–114, DOI: 10.1016/j.vetpar.2016.05.008, ISSN 0304-4017 [dostęp 2018-05-17].
  11. ↑ a b Marian Flis, Sytuacja epizootyczna i epidemiologiczna włośnicy w Polsce w 2010 r., „Życie Weterynaryjne” (86 (12)), 2011, s. 986-988.
  12. ↑ Samson Mukaratirwa, Louis La Grange, Davies M. Pfukenyi, Trichinella infections in animals and humans in sub-Saharan Africa: A review, „Acta Tropica”, 125 (1), 2013, s. 82–89, DOI: 10.1016/j.actatropica.2012.09.005, ISSN 0001-706X [dostęp 2018-05-17].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Trichinella_britovi&oldid=69412990”