Turi wielkokwiatowe
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| ||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | Euphyllophyta | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | dwuliścienne właściwe | |
| Rząd | bobowce | |
| Rodzina | bobowate | |
| Podrodzina | bobowate właściwe | |
| Rodzaj | turi | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Sesbania grandiflora (L.) Pers. Syn. pl. 2(2):316. 1807[2] | ||
| Synonimy | ||
|
Agati grandiflora Desv. | ||
Turi wielkokwiatowe (Sesbania grandiflora) – gatunek drzewa z rodziny bobowatych (Fabaceae Lindl.). Pochodzi z Archipelagu Sundajskiego[3], jest też uprawiane w wielu krajach o klimacie tropikalnym[2][3]. Strefy mrozoodporności: 10–11[4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Wiecznie zielone, szybko rosnące drzewo osiągające wysokość do 10 m, niekiedy o pokroju krzewiastym. Kora gruba, szara i szorstka, na młodych pędach różowa. Drewno jasne, miękkie i bardzo lekkie.
- Liście
- Pierzaste, od 9 do 25 listków o zaokrąglonych wierzchołkach i długości do 2,5 cm.
- Kwiaty
- Wyrastające w pachwinach liści, zebrane w niewielkie luźne grona, płatki duże, do 10 cm. Białe, szkarłatne lub różowe. Kielich zielony, lejkowaty.
- Owoce
- Długie, wąskie strąki o długości do 60 cm.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- Drzewo często sadzone w parkach, ogrodach i w zadrzewieniach przydrożnych jako roślina ozdobna.
- Sadzona jako roślina cieniodajna na plantacjach pieprzu.
- Roślina lecznicza.
- Mięsiste płatki kwiatów są jadalne, wykorzystywane w kuchni tajskiej w potrawach typu curry oraz w sałatkach. Jadalne są również niedojrzałe strąki.
Znaczenie w hinduizmie[edytuj | edytuj kod]
Turi wielkokwiatowe (trl. bāksanā) jest czczone w hinduizmie jako drzewo boga o imieniu Śiwa[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website/Fabaceae (ang.). 2001–. [dostęp 2013-03-23].
- ↑ a b Taxon: Sesbania grandiflora (ang.). W: Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. United States Department of Agriculture. [dostęp 2013-03-23].
- ↑ a b Jolanta i Karol Węglarscy: Rośliny dalekiej Azji. Szkice etnobotaniczne. Poznań: Bogucki Wydawnictwo naukowe, 2006, s. 230. ISBN 83-60247-27-7.
- ↑ Kirsten Albrecht Llamas: Tropical Flowering Plants. A Guide to Identification and Cultivation. Portland: Timber Press, 2003. ISBN 0-88192-585-3. (ang.)
- ↑ 13.3.4. Mahiszamardini. W: Barbara Grabowska: Ćandi, Sati, Parwati. Z dziejów literatury indyjskiej. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2012, s. 209. ISBN 978-83-235-0846-5.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jolanta i Karol Węglarscy: Rośliny dalekiej Azji. Szkice etnobotaniczne. Poznań: Bogucki Wydawnictwo naukowe, 2006. ISBN 83-60247-27-7..
- Kirsten Albrecht Llamas: Tropical Flowering Plants. A Guide to Identification and Cultivation. Portland: Timber Press, 2003. ISBN 0-88192-585-3-2. (ang.)