USS Sam Rayburn (SSBN-635)
.jpg)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Początek budowy |
3 grudnia 1962 |
| Wodowanie |
20 grudnia 1963 |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
2 grudnia 1964 |
| Wycofanie ze służby |
31 lipca 1989 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
130 metrów |
| Szerokość |
10 metrów |
| Zanurzenie testowe |
400 metrów |
| Napęd | |
| 1 reaktor PWR S5W, 2 turbiny (15 000 KM), 1 wał | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Uzbrojenie | |
| 16 x Polaris A-3 / Poseidon C-3 SLBM 12 torped Mark 48 | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 × 533 mm (dziób) |
| Załoga |
140 oficerów i marynarzy |
USS Sam Rayburn (SSBN-635) – amerykański okręt podwodny o napędzie atomowym z okresu zimnej wojny typu James Madison, przenoszący pociski SLBM. Wszedł do służby w 1964 roku. Okręt nazwano imieniem spikera Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych Sama Rayburna. Wycofany ze służby w 1989 roku, został przebudowany na stacjonarny okręt służący do szkoleń.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kontrakt na budowę okrętu został przydzielony stoczni Newport News Shipbuilding w Newport News 20 lipca 1961 roku. Rozpoczęcie budowy okrętu nastąpiło 3 grudnia 1962 roku. Wodowanie miało miejsce 20 grudnia 1963 roku, wejście do służby 2 grudnia 1964 roku. Okręt rozpoczął patrole operacyjne latem 1965 roku w składzie 18. eskadry okrętów podwodnych[1]. W sierpniu 1965 roku wszedł w skład 16. eskadry okrętów podwodnych, w ramach której stacjonując w hiszpańskiej bazie Rota wykonał 7 patroli. W grudniu 1966 roku powrócił w skład 18. eskadry okrętów podwodnych.
Po 1970 roku na „Sam Rayburn” wymieniono pociski Polaris na Poseidon. W 1985 roku, po odbytym 60 patrolu, w związku z traktatem rozbrojeniowym SALT II z okrętu usunięto pociski balistyczne, a wyrzutnie zalano betonem. Wycofanie ze służby nastąpiło 31 lipca 1989 roku. Okręt następnie przebudowano na stacjonarną jednostkę służąca do szkoleń, której nadano numer burtowy MTS-635. Przebudowa polegała na wycięciu przedziału, w którym znajdowały się pociski balistyczne, a następnie połączeniu ze sobą rufy i dziobu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ USS Sam Rayburn (SSBN-635) (ang.)
- ↑ USS Sam Rayburn (ang.)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K.J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.
- Norman Polmar: The Naval Institute Guide to the Ships and Aircraft of the U.S. Fleet (18th ed). Annapolis: Naval Institute Press, 2005. ISBN 978-1-59114-685-8.