USS Sangamon (CVE-26)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
USS Sangamon (CVE-26)
Ilustracja
Klasa

lotniskowiec eskortowy

Typ

Sangamon

Historia
Położenie stępki

13 marca 1939

Wodowanie

4 listopada 1939

Zamówiony dla  Stany Zjednoczone
Nazwa

SS Esso Trenton

 US Navy
Nazwa

USS Sangamon

Wejście do służby

25 sierpnia 1942

Wycofanie ze służby

24 października 1945

Los okrętu

złomowany w 1960

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

11 600 t

Długość

169 m

Szerokość

maksymalna: 34,82 m

Zanurzenie

9,3 m

Napęd
2 turbiny parowe
2 śruby
Prędkość

18 węzłów

Uzbrojenie
m.in. 2 x 127 mm L/51
Wyposażenie lotnicze
31 samolotów
Załoga

830 ludzi

USS Sangamon (CVE-26) – amerykański lotniskowiec eskortowy typu Sangamon z okresu II wojny światowej. Zbudowany jako cywilny zbiornikowiec „Esso Trenton” w 1939 roku. W październiku 1940 roku przejęty przez United States Navy i przemianowany na USS „Sangamon”. W 1942 roku przebudowany na lotniskowiec eskortowy. Wycofany ze służby w październiku 1945 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

13 marca 1939 roku w stoczni Federal Shipbuilding and Drydock Company w Kearny (New Jersey) rozpoczęła się budowa zbiornikowca „Esso Trenton” dla firmy Standard Oil. Była to jedna z dwunastu jednostek typu Cimarron, zbudowanych na rynek cywilny, jednak z myślą o docelowym przekazaniu US Navy. Jednostkę wodowano 4 listopada 1939 roku. 23 października 1940 roku zbiornikowiec wszedł w skład US Navy jako USS „Sangamon” (AO-28). W lutym 1942 roku podjęto decyzję o przebudowaniu USS „Sangamon” na lotniskowiec eskortowy oznaczony jako ACV-26. Z uwagi na trwającą II wojnę światową, przebudowa miała najwyższy priorytet i ponowne wejście do służby nastąpiło 25 sierpnia 1942 roku.

Po przebudowie okręt posiadał pokład lotniczy o długości 153 metrów i szerokości 25 metrów. Zamontowano windy i hangar dla samolotów, których start wspomagały katapulty[1].

Służba[edytuj | edytuj kod]

Wiosną 1941 roku, jako zbiornikowiec, wspierał patrole US Navy na północnym Atlantyku. Pierwszą operacją, w której wziął udział po przebudowie na lotniskowiec eskortowy, było zabezpieczanie lądowania aliantów w Afryce Północnej w listopadzie 1942 roku[2]. Od stycznia 1943 roku przez osiem miesięcy działał w rejonie Wysp Salomona w związku z walkami o Guadalcanal. W listopadzie 1943 roku wspierał lądowanie na Tarawie. 25 stycznia 1944 roku podczas walk o Wyspy Marshalla, jeden z powracających z misji bojowej samolotów, rozbił się na pokładzie lotniskowca wywołując pożar, w wyniku którego zginęło siedmiu członków załogi okrętu[1].

Filipiny[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 1944 roku USS „Sangamon” wziął udział w walkach o opanowanie archipelagu Marianów, w ramach których atakował m.in. Saipan, Eniwetok i Guam. Kolejnym etapem ofensywy sił amerykańskich były Filipiny. Przed desantem w Zatoce Leyte 20 października samoloty pokładowe z „Sangamona” atakowały położone tam japońskie lotniska. 20 października wspierał amerykański desant w Zatoce Leyte, kiedy to został trafiony bombą zrzuconą przez japoński samolot, która jednak nie wyrządziła większych szkód. W stoczonej następnie bitwie w Zatoce Leyte, okręt wziął aktywny udział w ramach grupy okrętów Taffy 1[1].

Japonia[edytuj | edytuj kod]

24 stycznia 1945 roku okręt opuścił stocznię, w której poza remontem zmodernizowano także jego system obsługi samolotów pokładowych i uzbrojenie. Po opuszczeniu stoczni okręt skierował się w stronę Japonii, gdzie wziął udział w walkach o Okinawę. Okręt przebywał w rejonie Okinawy od 21 marca 1945 roku, a jego samoloty pokładowe wspierały amerykańskie działania desantowe i atakowały pobliskie japońskie lotniska. W tym czasie okręt narażony był na ataki lotników kamikaze. 4 maja jeden z takich samolotów przedarł się przez obronę przeciwlotniczą i uderzył w pokład „Sangamona”, powodując poważne uszkodzenia i zabijając przynajmniej 11 członków załogi. Uszkodzony okręt wycofano do Stanów Zjednoczonych w celu dokonania napraw, których jednak nie ukończono z powodu zakończenia wojny[1].

Wycofany ze służby 24 października 1945 roku, złomowany w Japonii w 1960 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]