USS Neosho (AO-23)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
USS Neosho (AO-23)
Ilustracja
Bandera

 Stany Zjednoczone

Operator

United States Navy

Dane podstawowe
Typ

Cimarron

Historia
Stocznia

Federal Shipbuilding

Data wodowania

29 kwietnia 1939

Data oddania do eksploatacji

7 sierpnia 1939

Data zatonięcia

11 maja 1942

Dane techniczne
Wyporność

7 470 ton t

Wyporność całkowita

24 830 ton t

Długość całkowita (L)

169 metrów m

Szerokość (B)

23 metry m

Zanurzenie (D)

9,86 metra m

Napęd mechaniczny
Silnik

2 tubiny parowe

Liczba śrub napędowych

dwie

Prędkość maks.

25 w.

USS Neosho (AO-23)amerykański zbiornikowiec floty służący zaopatrywaniu w paliwo okrętów podczas rejsów, który nie atakowany przetrwał japoński atak na Pearl Harbor, po czym po wzięciu udziału w większości amerykańskich rajdów lotniskowców I połowy 1942 roku, został zatopiony w trakcie bitwy na Morzu Koralowym w maju 1942 roku.

Okręt został zwodowany 29 kwietnia 1939 roku w stoczni Federal Shipbuilding and Drydock Company w Kearny w stanie New Jersey, do służby wszedł zaś 7 sierpnia 1939 roku. Po niezbędnej adaptacji dla potrzeb floty ukończonej 7 lipca 1941 rozpoczął służbę w United States Navy, zaopatrując m.in. bazę Pearl Harbor w niezbędne paliwo lotnicze. Po opracowaniu przez flotę sposobów tankowania okrętów w morzu, służył jako jedynie jedna z trzech zdolnych do tego jednostek Floty Pacyfiku, jako też jedna z nielicznych jednostek, zdolny był do utrzymania prędkości zespołów okrętów płynących z prędkością marszową.

7 grudnia 1941 roku jednostka nie została zaatakowana w Pearl Harbor, mimo że znajdowała się w Battleship Row, tuż obok pancerników USS „West Virginia” (BB-48) i USS „Oklahoma” (BB-37), co przy braku mogących operować razem z flotą zbiornikowców, miałoby znaczące konsekwencje dla operacyjności amerykańskiej floty po ataku. 7 maja 1942 roku, w trakcie bitwy na Morzu Koralowym, błędnie wzięty za lotniskowiec, został zaatakowany przez dwie grupy lotnicze japońskich lotniskowców „Shōkaku” i „Zuikaku”. W wyniku ataku 78 samolotów został całkowicie zniszczony, i zatonął 11 maja 1942 roku.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]