Ulica Bródnowska w Warszawie
| Nowa Praga | |||||||||||||
 Ulica Bródnowska, widok w kierunku wschodnim | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||
| Długość |
280 m | ||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||
 52°15′49,7″N 21°02′20,3″E/52,263806 21,038972
| |||||||||||||
Ulica Bródnowska – ulica w dzielnicy Praga-Północ w Warszawie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ulica została wytyczona w roku 1865 w związku z parcelacją terenu Nowej Pragi zwanej ówcześnie Konopacczyzną, od nazwiska właściciela – Ksawerego Konopackiego[1]. Nazwa ulicy pochodzi od nazwy pobliskiej wsi Bródno[2]. Do lat 30. XX wieku zapisywano ją jako Brudnowska[3].
Pierwsza, drewniana zabudowa powstała około roku 1867; były to parterowe, później piętrowe skromne domy. W roku 1880 ulicę uregulowano, a w roku 1889 wraz z całą Nową Pragę została przyłączona do Warszawy. Na przełomie stuleci na zapleczu istniejących zabudowań celem dogęszczenia zabudowy wystawiono liczne oficyny, nierzadko przewyższające poprzedzające je domy frontowe. W 1900 pod nr 8 wzniesiono dużą synagogę[4]. Okres intensywnej zabudowy ulicy nastąpił po roku 1930. Powstały wtedy kamienice czynszowe należące przeważnie do Żydów.
Lata okupacji niemieckiej nie przyniosły większych zniszczeń w zabudowie ulicy. W okresie powojennym rozebrano wszystkie zabudowania drewniane oraz przekształcono część zachowanych domów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 11. ISBN 978-83-61932-08-6.
- ↑ Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 18. ISBN 83-906889-2-1.
- ↑ Michał Pilich: Ulice Nowej Pragi. Warszawa: Veda, 2003, s. 63. ISBN 978-83-61932-08-6.
- ↑ Eleonora Bergman: „Nie masz bóżnicy powszechnej”. Synagogi i domy modlitwy w Warszawie od końca XVIII do początku XXI wieku. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2007, s. 170–171. ISBN 978-83-7181-391-7.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, tom 1. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1995, s. 213. ISBN 83-902793-5-5.