Uniwersytety w Norwegii
Uniwersytety w Norwegii – jeden z trzech typów uczelni w Norwegii, pozostałe to specjalistyczne uczelnie akademickie oraz kolegia uniwersyteckie.
W 2011 r. funkcjonowało w Norwegii 7 uniwersytetów publicznych i 1 prywatny. W 2007 r. uniwersytety otrzymały ze Skarbu Państwa środki finansowe w wysokości 0,6 mld koron. W Norwegii pierwszy uniwersytet powołano w 1811 r. Był to Uniwersytet Christianii (obecnie Uniwersytet w Oslo).
Uniwersytety działają na podstawie przepisów ustawy nr 15 z dnia 1 kwietnia 2005 r. o uniwersytetach i kolegiach uniwersyteckich[1].
Przepisy ustawy nr 15 z dnia 1 kwietnia 2005 r. o uniwersytetach i kolegiach uniwersyteckich gwarantują autonomię uniwersytetów. Stanowią również o wolności akademickiej w kontekście jej ochrony i ponoszonej przez uczelnie odpowiedzialności za wysoki poziom kształcenia oraz prowadzonych badań naukowych[2].
Do organów jednoosobowych uniwersytetów zaliczamy rektora (rektor) i kanclerza (administrerende direktør), natomiast do organów kolegialnych senat (styret).
Oceną w perspektywie międzynarodowej prowadzonych przez uczelnie badań naukowych zajmuje się Rada do spraw Badań Naukowych (Norges forskningsråd). Uczelnie są zrzeszone w Norweskim Stowarzyszeniu Instytucji Szkolnictwa Wyższego (Universitets- og høgskolerådet). Zewnętrznym systemem zapewnienia jakości zajmuje się powołana w 2002 r. Agencja do spraw Zapewniania Jakości Kształcenia (Nasjonalt organ for kvalitet i utdanningen).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziedziczak-Foltyn A., Musiał K., Pod znakiem jakości – priorytet w kształtowaniu polityki szkolnictwa wyższego w krajach nordyckich i w Polsce, „Nauka i Szkolnictwo Wyższe”, nr 1-2/35-36/2010.
- Gmerek T., Szkolnictwo wyższe w krajach skandynwskich (Studia z pedagogiki porównawczej), Poznań 2005.
- Stachowiak-Kudła M., Autonomia szkół wyższych a instytucjonalne mechanizmy zapewnienia jakości w Polsce i wybranych państwach europejskich, Wydawnictwo Difin, Warszawa 2012.