Wikipedysta:Alan ffm/Masakra na olimpiadzie w Monachium
Masakra na olimpiadzie w Monachium 5 września 1972 podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Monachium grupa Palestyńczyków z organizacji Czarny Wrzesień wdarła się około godziny 4:10 przez mur do wioski olimpijskiej. Palestyńczycy wdarli się do budynku przy Connollystraße 31 zamieszkiwanego przez izraelskich sportowców biorąc jedenastu z nich jako zakładników (David Mark Berger, Ze'ev Friedman, Yossef Gutfreund, Eliezer Halfin, Josef Romano, André Spitzer, Amitzur Schapira, Kehat Shorr, Mark Slavin, Yakov Springer i Mosche Weinberg). Weinberg i Romano ponieśli śmierć już podczas ataku terrorystów. Terroryści domagali się uwolnienia 232 Palestyńczyków, przetrzymywanych w izraelskich więzieniach, jak również niemieckich terrorystów Andreasa Baadera i Ulriki Meinhof i japońskiego terrorysty Kozo Okamoto. Jednak rząd izraelski, by pozostać konsekwentnym we wcześniejszych deklaracjach, odrzucił jakąkolwiek możliwość uwalniania więźniów palestyńskich w wyniku szantażu.
Powołano sztab kryzysowy, składający się z dwóch polityków i komendanta policji. Policjanci próbowali dostać się do hotelu, ale terroryści dowiedzieli się o tych zamiarach z informacji radiowych i telewizyjnych, gdyż akcja była źle zaplanowana i przeprowadzona, teren wioski nie został należycie zabezpieczony i przez to dostępny dla dziennikarzy. Dlatego też akcja ta musiała zostać przerwana.
Terroryści zażądali nastpnie samolotu, by odlecieć do Kairu, na co niemieccy negocjatorzy wyrazili zgodę. Dwa śmigłowce z Bundesgrenzschutz transportoway terrorystów z zakładnikami na lotnisko.
Zamiast ściągnąć profesjonalnych snajperów, ustawiono pięciu policjantów z miejscowego komisariatu, z czego dwóch znajdowało się w linii ognia pozostałych trzech. Kiedy policjanci oddali chybione strzały, rozpoczęła się strzelanina. Kiedy terroryści znaleźli się w beznadziejnej sytuacji, wysadzili granatami śmigłowiec, w którym znajdowało się pozostałych dziewięciu sportowców. Był to błąd policji niemieckiej, gdyż śmigłowiec wysadzili terroryści, którzy nie zostali policzeni. Nie pomyślano, że w hotelu mogą znajdować się terroryści, których nie było widać przez okna.
Niepowodzenie tej akcji pokazało potrzebę utworzenia specjalistycznej jednostki antyterrorystycznej.
Po ceremonii żałobnej igrzyska były kontynuowane. Tę kontrowersyjną decyzję podjął Avery Brundage, który od zawsze starał się o apolityczność igrzysk olimpijskich. W swoim przemówieniu zamach porównał do pomysłu wycofania Rodezji z rozgrywek (również z powodów politycznych). Niektórzy komentatorzy przypominali jego poparcie dla poprzedniej olimpiady w Berlinie z 1936 roku (zorganizowanej przez III Rzeszę Niemiecką), inni natomiast uznawali jego decyzję za słuszną, uważając że impreza może być kontynuowana ku czci ofiar.
Masakra została potępiona na całym świecie, a palestyński przywódca Jasir Arafat musiał się publicznie odżegnywać od wszelkich powiązań z tym zamachem.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Matthias Dahlke: Der Anschlag auf Olympia '72. Die politischen Reaktionen auf den internationalen Terrorismus in Deutschland. Martin Meidenbauer Verlag, München 2006, ISBN 3-89975-583-9
- Abu Daoud: Palestine : a history of the resistance movement by the sole survivor of Black September. New York 2002, ISBN 1-55970-429-2
- Simon Reeve: Ein Tag im September. Hintergrundbericht zum 21-stündigen Geiseldrama in München 1972. Heyne Verlag, Januar 2006, ISBN 3-453-50012-1
- Hans-Jürgen Schmidt: Wir tragen den Adler des Bundes am Rock - Chronik des Bundesgrenzschutzes 1972–1992 Fiedler-Verlag, Coburg 1994, ISBN 3-923434-21-9
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
Kategoria:Konflikt izraelsko-arabski Kategoria:Letnie Igrzyska Olimpijskie, Monachium 1972 Kategoria:Zamachy terrorystyczne