Wiaczasłau Siuczyk
| |
| Data urodzenia |
18 grudnia 1962 |
|---|---|
| Zastępca przewodniczącego Białoruskiego Frontu Ludowego „Odrodzenie” i Partii BNF | |
| Okres |
od 30 października 1999 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
| |
Wiaczasłau Siuczyk (biał. Вячаслаў Сіўчык; ur. 18 grudnia 1962 w Mińsku) – białoruski polityk, do 2003 roku aktywny działacz Białoruskiego Frontu Ludowego „Odrodzenie” i Partii BNF; w latach 1999–2003 zastępca przewodniczącego tych organizacji; jeden z inicjatorów utworzenia Młodego Frontu.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 18 grudnia 1962 roku w Mińsku, w Białoruskiej SRR, ZSRR. Posiada wykształcenie geologa. W momencie ogłoszenia niepodległości Białorusi pracował jako geolog w „Biełaruśhieałohii”. W latach 1995–1998 pełnił funkcję sekretarza odpowiedzialnego zarządu Białoruskiego Frontu Ludowego (BFL). Następnie był sekretarzem zarządu BFL, przewodniczącym Komisji Sejmu BFL ds. Kontaktu z Ruchem Robotniczym[1].
Wiosną 1996 roku[2] Siuczyk wraz z Juryjem Chadyką został aresztowany za udział w demonstracji „Czarnobylska Droga”[1]. Uważa się, że byli oni drugimi w historii ofiarami prześladowań politycznych ze strony prezydenta Alaksandra Łukaszenki (pierwszym był poeta Sławamir Adamowicz). Byli oni także jednymi z pierwszych w epoce Łukaszenki, którzy podjęli motywowaną politycznie głodówkę protestacyjną. Na prośbę matki Siuczyka opozycyjna deputowana Rady Najwyższej Ludmiła Hraznowa przeprowadziła wśród parlamentarzystów zbiórkę podpisów pod apelem o ich uwolnienie. Przedsięwzięcie miało sens, ponieważ białoruski parlament nie był jeszcze wówczas całkowicie uzależniony od prezydenta. Zebrano wówczas ponad 50 podpisów, głównie opozycyjnych deputowanych[2]. Siuczyk spędził w areszcie kilka tygodni[1], ale jego sprawa została zamknięta dopiero wiosną 1997 roku[2].
30 października 1999 roku Siuczyk został wybrany na stanowisko zastępcy przewodniczącego Białoruskiego Frontu Ludowego „Odrodzenie” i Partii BNF. Był jednym z głównych inicjatorów utworzenia Młodego Frontu. W 2001 korzystając poparcia tego ostatniego próbował kandydować na stanowisko przewodniczącego Partii BNF, jednak przegrał z Wincukiem Wiaczorką. W 2003 roku został wykluczony z Partii BNF za „działalność rozłamową”[1].
Po wyborach prezydenckich w 2010 roku wyjechał za granicę. Jest założycielem i kierownikiem Białoruskiego Centrum na Ukrainie[3].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Пяткевіч i Рубінчык 2011 ↓, s. 1206
- ↑ a b c Alaksandr Tamkowicz: Людміла Гразнова. Nowy Czas, 2010-06-25. [dostęp 2020-10-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-24)]. (biał.).
- ↑ Вячаслаў Сіўчык. palitviazni.info. [dostęp 2017-01-28]. (biał.).
- ↑ Siarhiej Nawumczyk: Алексіевіч, Пазьняк, Вольскі, Эрыксан, Белавус. Хто яшчэ ўзнагароджаны мэдалём у гонар БНР-100. svaboda.org, 27 marca 2019. [dostęp 2024-08-25]. (biał.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Алесь Пяткевіч, Вольф Рубінчык: Кароткія зьвесткі аб некаторых беларускіх палітыках, актыўных у 1991—2006 гадах. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 1178–1213. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).