Wilujskie zapalenie mózgu i rdzenia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wilujskie zapalenie mózgu i rdzenia (ang. Viliuisk encephalomyelitis, VE) – rzadkie schorzenie neurologiczne występujące epidemicznie w populacji Jakutów i Tunguzów w środkowej Syberii, w republice Sacha wzdłuż rzeki Wiluj.

Corocznie notuje się około 15 przypadków. Etiologia i patofizjologia choroby nie są dotąd poznane. Rokowanie w tej chorobie jest zróżnicowane; chorzy przeżywają kilka miesięcy lub wiele lat od momentu zachorowania. Wyróżnia się ostrą, podostrą i przewlekłą postać choroby. Początkowo obserwowane są silne bóle głowy, delirium, letarg, podrażnienie opon mózgowo-rdzeniowych, bradykinezja, niezborność. Niewielka część umiera w tym okresie choroby.

Chorobę opisał jako pierwszy niemiecki antropolog i podróżnik Richard Maak w latach 80. XIX wieku. Jakuci nazywali tę chorobę w swoim języku bokhoror, co tłumaczy się jako "sztywność".

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Paweł P Liberski, Wielisław Papierz, Wojciech Kozubski, Iwona Kłoszewska, Mirosław Jan Mossakowski: Neuropatologia Mossakowskiego. Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2005, s. 338-339. ISBN 83-89309-63-7.
  • Lipton HL. Human Vilyuisk encephalitis. „Rev Med Virol”, 2008. DOI: 10.1002/rmv.585. PMID: 18613213. 

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilujskie_zapalenie_mózgu_i_rdzenia&oldid=52411061”