Wojna bizantyńsko-genueńska (1348–1349)
 Cesarstwo Bizantyńskie w 1355 | |||
| Czas |
1348–1349 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
Wojna bizantyńsko-genueńska – konflikt toczony w latach 1348–1349 o kontrolę celną nad Bosforem, wynikły z powodu obniżenia przez Bizancjum opłat celnych w tym regionie. Po zniszczeniu floty bizantyjskiej walki zakończyły się podpisaniem pokoju na warunkach korzystnych dla cesarstwa.
Przyczyny konfliktu[edytuj | edytuj kod]
Po objęciu tronu cesarz Jan VI Kantakuzen próbował uniezależnić się od Republiki Genui. W tym celu rozpoczął budowę floty wojennej. Osłabione wojną domową Cesarstwo Bizantyjskie cierpiało na dotkliwe braki finansowe, jednak dzięki składkom prywatnym zebrano, choć z trudem, na ten cel kwotę 50 000 hyperpyronów. Jednocześnie większość ceł z Bosforu było pobieranych w Galacie przez Republikę Genui. Cesarz zamierzał zwiększyć dochody państwa poprzez obniżenie własnych taryf i przyciągnięcie statków kupieckich do Konstantynopola.
Działania zbrojne[edytuj | edytuj kod]
Obniżenie opłat w Konstantynopolu ściągnęło tam większość statków handlowych. Poszkodowani finansowo przez nowe taryfy Genueńczycy zaatakowali w sierpniu 1348[1]. Zdołali spalić w dokach w Konstantynopolu znaczną cześć nowo budowanej nowej floty bizantyjskiej, razem z kotwiczącymi tam statkami kupieckimi. Cesarz wznowił budowę okrętów i zaatakował Galatę od strony lądu, paląc znaczną część nadbrzeżnych magazynów[1] i bombardując samo miasto za pomocą katapult. Kiedy jednak świeżo odbudowana flota bizantyjska zaatakowała ten port od strony morza, brak doświadczenia wśród marynarzy spowodował znaczne straty[2].
Konsekwencje[edytuj | edytuj kod]
Prawdopodobnie, aby uniknąć przedłużającego się konfliktu, szkodzącego ich interesom handlowym, Genueńczycy zgodzili się po upływie 10 lat zwrócić wyspę Chios i wypłacić okup w wysokości 100 000 hyperpyronów[1]. Tym niemniej Bizancjum nigdy już nie odbudowało swojej floty.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Timothy E. Gregory: Historia Bizancjum. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, s. 315 i 316. ISBN 978-83-233-2588-8.
- Georg Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. Warszawa: PWN, 1968, s. 413.
- Warren Treadgold: A History of the Byzantine State and Society. Stanford, California: Stanford University Press, 1997, s. 773 i 774. ISBN 0-8047-2630-2.
- John Julius Norwich: A Short History of Byzantium. Nowy York: Random House, 1999, s. 346. ISBN 0-679-77269-3.