Współczynnik korelacji dwuseryjnej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Współczynnik korelacji dwuseryjnej – jedna z miar zależności, współczynnik określający poziom zależności pomiędzy z jednej strony zmienną ciągłą i ilościową oraz z drugiej strony zmienną, która byłaby taka, gdyby nie została sprowadzona do dwóch kategorii. Zakłada się przy tym, że zmienna, która została sprowadzona do postaci dychotomicznej ma rozkład zbliżony do rozkładu normalnego[1][2].

Przykład zastosowania: korelacja pomiędzy zmienną wynik egzaminu (od 0 do 100 punktów) a zmienną poziom odczuwanego niepokoju przez studenta w czasie egzaminu (gdzie poziom niepokoju został uproszczony do dwóch kategorii: niski poziom lub wysoki poziom).

Wzór[edytuj | edytuj kod]

Współczynnik korelacji dwuseryjnej można wyznaczyć z pomocą następującego wzoru[3]:

,

gdzie to średnia wartość cechy ilościowej w pierwszej grupie wyznaczonej przez zmienną dychotomiczną, to średnia w drugiej grupie, to odchylenie standardowe z próby zmiennej ilościowej, to liczebność pierwszej grupy wyznaczonej przez zmienną dychotomiczną, to liczebność drugiej grupy, to łączna liczebność próby, to funkcja gęstości standardowego rozkładu normalnego, a to funkcja odwrotna do dystrybuanty standardowego rozkładu normalnego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. More Correlation Coeficients [online], www.andrews.edu [dostęp 2023-11-30].
  2. Bruce M. King i inni, Statystyka dla psychologów i pedagogów, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 193, ISBN 978-83-01-15907-8 [dostęp 2023-11-30].
  3. David J. Sheskin, Handbook of parametric and nonparametric statistical procedures, Fifth edition, A Chapman & Hall book, Boca Raton London New York: CRC Press, Taylor & Francis Group, 2011, s. 1329, ISBN 978-1-4398-5801-1 [dostęp 2023-11-30].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]