Wu Kedu
| Nazwisko chińskie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Wu Kedu (zm. 1879) – chiński mandaryn.
Był członkiem Izby Cenzorskiej i twórcą pełnych niechęci do obcokrajowców memoriałów do tronu cesarskiego. W 1875 nowym cesarzem został ogłoszony małoletni książę Zaitian. Wywołało to powszechne oburzenie chińskiej klasy urzędniczej, a także części dworzan[1]. Wu, pragnąc wyrazić swój sprzeciw wobec pogwałcenia przez cesarzową wdowę Cixi reguł następstwa tronu postanowił popełnić samobójstwo. Na miejsce swojej śmierci wybrał teren niewielkiej świątyni taoistycznej Mashen Qiao[2]. Powiesił się na sznurze zawieszonym na jednej z belek stropu[3] lub – według innych źródeł – zażył truciznę[4][5][6]. Pozostawił list do przeora tego obiektu sakralnego, w którym zawarł instrukcje dotyczące pochówku. Napisał także list do swego najstarszego syna – wyjaśnił w nim motywy swojego postępowania[7]. Skierował również pismo do regentek. Prosił w nim o wydanie przez nie edyktu stwierdzającego powrót do właściwej linii sukcesji po śmierci cesarza Guangxu[8].
Śmierć Wu Kedu wstrząsnęła chińską opinią publiczną. Cixi, chcąc uspokoić nastroje, natychmiast wydała edykt nakazujący spełnienie żądań urzędnika[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Vasilij Âkovlevič Sidihmenov: Ostatni cesarze Chin. Katowice: Wydawnictwo Śląsk, 1990, s. 111. ISBN 83-216-0900-7.
- ↑ Keith Laidler: Ostatnia cesarzowa. Warszawa: Wyd. Muza, 2006, s. 229. ISBN 83-7319-728-1.
- ↑ Keith Laidler: Ostatnia cesarzowa. Warszawa: Wyd. Muza, 2006, s. 230-231. ISBN 83-7319-728-1.
- ↑ Translation of the Peking Gazette for 1879. North-China Herald and Supreme Court and Consular Gazette, 1880. [dostęp 2023-06-10]. (ang.).
- ↑ Zhaoying Fang: Eminent Chinese of the Ch'ing Period. Arthur W. Hummel Sr.. [dostęp 2023-06-12]. (ang.).
- ↑ Journal of Chinese History. Hilde De Weerdt Universiteit Leiden. [dostęp 2023-06-12]. (ang.).
- ↑ Vasilij Âkovlevič Sidihmenov: Ostatni cesarze Chin. Katowice: Wydawnictwo Śląsk, 1990, s. 112. ISBN 83-216-0900-7.
- ↑ Keith Laidler: Ostatnia cesarzowa. Warszawa: Wyd. Muza, 2006, s. 231. ISBN 83-7319-728-1.
- ↑ Keith Laidler: Ostatnia cesarzowa. Warszawa: Wyd. Muza, 2006, s. 232. ISBN 83-7319-728-1.