Wygrywająca na wygrywającą
Wygrywająca na wygrywającą – w brydżu manewr rozgrywającego, w którym zrzuca wygrywającą kartę na inną wygrywającą fortę lub honor w celu odblokowania koloru. Motyw wygrywająca na wygrywającą został opisany po raz pierwszy przez Terence’a Reese’a.
| ♠ | KW4 | ||||
| ♥ | D10962 | ||||
| ♦ | A | ||||
| ♣ | AW104 | ||||
| ♠ | AD10763 | N W E S |
♠ | 952 | |
| ♥ | W8753 | ♥ | 4 | ||
| ♦ | 72 | ♦ | DW1086 | ||
| ♣ | - | ♣ | 8532 | ||
| ♠ | 8 | ||||
| ♥ | AK | ||||
| ♦ | K9543 | ||||
| ♣ | KD976 | ||||
Rozgrywający, S, gra sześć trefl po wiście asem pik i kontynuacją małym kierem. Zgranie asa atu ujawnia zły podział trefli i najlepszą szansą rozgrywającego jest gra na obustronne przebitki. Istnieje jednak ryzyko, że przy zgraniu dwóch kierów, co jest potrzebne do rozpoczęcia tego manewru, gracz E może przebić drugiego kiera. Rozgrywający gra więc ze stołu króla pik zrzucając z ręki figurę kier, i po przejściu do stołu asem gra stamtąd damę kier. Bez znaczenie jest czy teraz E przebije tę lewę, jako że rozgrywający zawsze może nadbić
.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Guy Leve: The Encyclopedia of Card Play Techniques at Bridge. Master Point Press, Toronto, s. 190. ISBN 978-1-897106-25-9.