Yue’an Shanguo

Yue’an Shanguo (chiń. 月庵善果; pinyin Yuè’ān Shànguǒ; kor. 월암선과 Woram Sŏnkwa; jap. Getsuan Zenka; wiet. Nguyệt Am Thiện Quả; ur. 1079, zm. 1152) – mistrz chan okresu dynastii Song, znany także jako Dagui Shanguo.

Życiorys

Pochodził z Xinzhou (obecnie w prowincji Jiangxi). Przebywał i nauczał na słynnej górze Gui w Pustelni Księżyca.

Pewnego dnia mistrz Yue’an spytał mnichów:

Jeśli odłączycie końce szprych w pojeździe Xi Zonga i usuniecie oś, jaka zasada zostanie jasno wyjawiona?

[Wudeng Huiyuan zawiera dalszy ciąg tej historii]. Po wypowiedzeniu tych słów Yue’an użył swojego kija do narysowania koła w powietrzu. Następnie powiedział:

Nigdy nie zawiedźcie w rozpoznaniu równowagi wagi/

Następnie wstał, zszedł z medytacyjnego podwyższenia, podziękował służącym i wyszedł^[1].

Innym razem Yue’an powiedział do mnichów:

Kiedy umysł się rodzi, dharmy także się rodzą. Gdy umysł umiera, wszystkie dharmy umierają. Kiedy umysł i dharmy są zapomniane, żółw jest zwany Wielkim Żółwiem [na którym spoczywa ziemia]. Szacowni chanu! Możecie mówić, czy nie? Jeśli możecie, dam wam kij opata! Jeśli nie możecie niczego powiedzieć, to wracajcie do sali mnichów i napijcie się herbaty!^[1]

Pewien mnich spytał:

Dlaczego Bodhidharma siedział przed ścianą przez dziewięć lat?

Mistrz Yue powiedział:

Ryba pływa w mętnej wodzie^[2].

Linia przekazu Dharmy zen

45/18 Yangqi Fanghui (992–1049) odgałęzienie yangqi
- 46/19 Baiyun Shouduan (1025–1072)
  - 47/20 Wuzu Fayan (1024–1104)
    - 48/21 Kaifu Daoning (1053–1113)
      - 49/22 Yue’an Shanguo (1079–1152) (Dagui Shanguo)
        50/23 Laona Zuzheng (Dahong Zuzheng) (bd)
        51/24 Yuelin Shiguan (1143–1217)
        52/25 Wumen Huikai (1183–1260)
        53/26 Zhangsan (bd)
        
        53/26/1 Shinchi Kakushin (1207–1280) Japonia linia przekazu hottō
        54/27/2 Kohō Kakumyō (1271–1361)
        55/28/3 Jiun Myōi (1273–1345)
        
        55/28/3 Bassui Tokushō (1327–1387)
        56/29/4 Shunō Reizan (1344–1408)

Przypisy

↑ ^a ^b Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. s. 449.
↑ Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. s. 450.

Bibliografia

Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. The Masters and Their Teachings. Wisdom Publications. Boston, 2000. s. 518. ISBN 0-86171-163-7.

[ReferenceA-1] Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. s. 449.

[2] Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. s. 450.

[1]

[2]