Zanokcica gniazdowa

Zanokcica gniazdowa
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	telomowe
Gromada	naczyniowe
Klasa	paprocie
Podklasa	paprotkowe
Rząd	paprotkowce
Rodzina	zanokcicowate
Rodzaj	zanokcica
Gatunek	zanokcica gniazdowa
	Nazwa systematyczna
	Asplenium nidus L.; Sp. Pl.: 1079 (1753)
Synonimy
	Asplenium ellipticum (Fée) Copel.; Asplenium ficifolium Goldm.; Neottopteris elliptica Fée; Neottopteris nidus (L.) J.Sm.; Neottopteris ovata J.Sm. ex Fée; Neottopteris stenocarpa Fée; Neottopteris vulgaris J.Sm.; Thamnopteris nidus (L.) C.Presl; Polypodium giganteum Noronha;
	Asplenium ellipticum (Fée) Copel.; Asplenium ficifolium Goldm.; Neottopteris elliptica Fée; Neottopteris nidus (L.) J.Sm.; Neottopteris ovata J.Sm. ex Fée; Neottopteris stenocarpa Fée; Neottopteris vulgaris J.Sm.; Thamnopteris nidus (L.) C.Presl; Polypodium giganteum Noronha;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zanokcica gniazdowa (Asplenium nidus L.) – gatunek paproci z rodziny zanokcicowatych. Pochodzi z rejonów zwrotnikowych półkuli wschodniej, od Indii do Australii. Jest epifitem, ale rośnie też na materii organicznej. Żyje na obszarach ciepłych i wilgotnych, w częściowym lub pełnym cieniu, choć wytrzymuje również pełne nasłonecznienie i okresowe zmniejszenie wilgotności powietrza. W klimacie umiarkowanym uprawiana jako roślina doniczkowa.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Roślina o wysokości 50–150 cm.
Liście: Zebrane w rozetę liściową, w której gromadzi wodę i humus. Duże, proste, jasnozielone, często marszczone, o szerokości 10–20 cm; główna żyłka brunatna.
Zarodnie: Skupione w kupkach zarodni tworzących regularne, długie rzędy po spodniej stronie liści.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Roślina ozdobna – uprawiana jako roślina doniczkowa.
Roślina jadalna – na Tajwanie roślina ta zwana jest Wugus i jest tam popularnym warzywem^[4].

Uprawa[edytuj | edytuj kod]

Zanokcicę można sadzić zarówno na pniu podpierającym, jak i bezpośrednio w doniczce, zawierającej lekką mieszankę ziemi dla epifitów. Nie wolno dopuścić do wyschnięcia bryły korzeniowej. Wymaga zraszania i nawożenia w okresie wegetacji (od wiosny do początku jesieni). Stanowisko półcieniste lub słoneczne. Temperatura od 10 do 30 °C.

Na naturalnym siedlisku
W uprawie doniczkowej
Liście
Fragment liścia z zarodniami

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-02-28] (ang.).
↑ The Pteridophyte PhylogenyT.P.P. Group The Pteridophyte PhylogenyT.P.P., A community-derived classification for extant lycophytes and ferns, „Journal of Systematics and Evolution”, 54 (6), 2016, s. 563–603, DOI: 10.1111/jse.12229 .
↑ ^a ^b Asplenium nidus L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2020-12-28].
↑ Taiwan Panorama [online] [dostęp 2010-05-04] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jiří Haager: Mieszkanie w kwiatach, moje hobby. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza BGW, 1992. ISBN 83-7066-343-5.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-02-28] (ang.).

[ppgI-2] The Pteridophyte PhylogenyT.P.P. Group The Pteridophyte PhylogenyT.P.P., A community-derived classification for extant lycophytes and ferns, „Journal of Systematics and Evolution”, 54 (6), 2016, s. 563–603, DOI: 10.1111/jse.12229 .

[powo-3] Asplenium nidus L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2020-12-28].

[tajwan-4] Taiwan Panorama [online] [dostęp 2010-05-04] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]