Zdolność refleksyjna

Zdolność refleksyjna (reflectance – ang., réflexivité – fr.) – zdolność odbijania zmiennych ilości światła padającego na daną powierzchnię. Związana jest ściśle z własnościami minerałów (także z ich innymi własnościami, takimi jak załamanie się światła, czy pochłanianiem światła). Można ją wyrazić liczbowo jako współczynnik odbicia $R$ i wyraża się go wzorem:

$R={\frac {I_{O}}{I_{P}}},$

gdzie:

$I_{O}$ – to natężenie światła odbitego,

$I_{P}$ – to natężenie światła padającego.

Dla ciał idealnie pochłaniających $I_{O}=0$ całe równanie przybiera wartość 0.

Zdolność refleksyjna wszystkich znanych nieprzeźroczystych minerałów mieści się w przedziale od 3–94%.

Najniższą wartość R wykazuje fluoryt – 3%.

Najwyższą wartość R wykazuje srebro rodzime – 94%.

Z grup minerałów kruszcowych największą zdolność refleksyjną mają metale rodzime, następnie zdolność refleksyjna maleje. Po metalach rodzimych w dalszej kolejności są selenki i tellurki, siarczki, arsenki (Ni, Co, Fe), siarkosole, tlenki, węglany, siarczany i na końcu z najmniejszą zdolnością krzemiany metali.

Pomiaru zdolności refleksyjnej dokonuje się za pomocą trzech metod: obliczeniowej, wizualnej i fotometrycznej.

Bibliografia

• Muszer A., 2000, Zarys mikroskopii kruszców, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, s. 40–41.